Το «ατύχημα» που περιμένει… ατύχημα!
Αγαπητέ Θανάση
Κ. το όνομά μας το βάζουμε φαρδειά πλατειά, εκτός και εάν ντρεπόμαστε για αυτό…
του Θανάση Κ.
Ακούσατε πολλά για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Πάρα πολλά…
Όμως, όπως θα δούμε, τα πιο σημαντικά, είναι αυτά που ΔΕΝ ακούσατε. Αυτά που ΔΕΝ γράφτηκαν. Σε αυτά θα επιμείνω σήμερα…
Πρώτον: δεν έγινε κανένα από τα «ανοίγματα» που υποτίθεται ότι θα γίνονταν εκ μέρους του Τσίπρα…
Δεν έγινε «άνοιγμα» προς τον Κουβέλη.
Αλήθεια, που είναι ο κυρ-Φώτης;
Τον χάσαμε τον κυρ-Φώτη, αδέλφια!
Τι… «χτύπημα της μοίρας αδυσώπητο» κι αυτό;
Που είναι οι «Πασοκογενείς», στους οποίους θα μετακινούσε, υποτίθεται, ο Τσίπρας, το «κέντρο βάρους της διακυβέρνησής» του;
Τους χάσαμε κι αυτούς! Εξαφανίστηκαν…
Που είναι η προεξοφλούμενη εδώ και μήνες «υπουργοποίηση» του Νίκου Χριστοδουλάκη; Που είναι η Ξενογιαννακοπούλου; Που είναι ο… Τζουμάκας;
Άνθραξ ο θησαυρός!
Κανείς απ’ αυτούς δεν μπήκε στη νέα κυβέρνηση…
Κι από την άλλη, που είναι ο… «δομικός ανασχηματισμός» που μας υπόσχονταν; Για να γίνει, λέει, πιο «λειτουργικό» το κυβερνητικό σχήμα…
Που είναι το σπάσιμο του υπουργείου Παιδείας, που είναι το σπάσιμο των Επενδύσεων (που θα πήγαινε στον Παπά);
Έφτιαξαν καρέκλες για να βολέψουν κάθε πικραμένο, αλλά η βασική δομή έμεινε ίδια. Το ίδιο κατακερματισμένες αρμοδιότητες και χειρότερα.
Λειτουργική κυβέρνηση θα ήταν μικρότερο κυβερνητικό σχήμα. Με ενοποίηση αρμοδιοτήτων για να περιοριστεί η γραφειοκρατία και να αναβαθμιστεί η ευθύνη και ο έλεγχος.
Όχι να έχει η χρεοκοπημένη Ελλάδα, 49 μέλη υπουργικό συμβούλιο, όταν η Ισπανία έχει 14, η Βρετανία 16 και η Αμερική 12…
Μικρό-φέουδα φτιάχνουν και θώκους μοιράζουν για να αναδείξουν «κολλητούς», να παρηγορήσουν «απαραγόρητους» και να προλάβουν εσωτερικούς «επικριτές». Εις μάτην, βέβαια…
Τι μας έλεγαν εδώ και μήνες;
Ότι ο Τσίπρας θα κάνει «στροφή στην Κεντροαριστερά» για δύο λόγους:
--Πρώτον, για να ενισχύσει την «κυβερνησιμότητά του», λέει
--Και δεύτερον, για να προσελκύσει «μάζες των κεντροαριστερών ψηφοφόρων».
Τίποτε απ’ αυτά δεν έγινε.
Είτε γιατί αυτοί που άξιζε να μπουν (και θα έδιναν κάποια «νομιμοποίηση» στην εντελώς απονομιμοποιημένη κυβέρνηση Τσίπρα) δεν θέλησαν να μπουν.
Σιγά να μην επιβιβάζονταν σε πλοίο που βουλιάζει…
Είτε γιατί κάποιοι ήταν «πρόθυμοι» να μπουν, αλλά ο Τσίπρας φοβήθηκε ότι θα σήκωναν παντιέρα οι «παλιοί» που θα ένιωθαν να παραγκωνίζονται από τους «νεοφερμένους»…
Είτε, τέλος, γιατί το όλο εγχείρημα δεν είχε νόημα πια:
Αυτοί που εγκαταλείπουν μαζικά το ΣΥΡΙΖΑ δεν νοιάζονται ούτε για «κεντροαριστερά» ούτε για ιδεολογικές ταμπέλες γενικότερα. Έχουν, απηυδήσει από την υπέρ-φορολόγηση! Έχουν σιχαθεί τα ψέματα και τον εμπαιγμό που υπέστησαν. Και θέλουν να απαλλαγούν από τη χειρότερη, από την πιο αδίστακτη, την πιο ανίκανη και την πιο αυταρχική κυβέρνηση που είχε η χώρα εδώ και δεκαετίες…
Την ασφυξία που δημιουργεί στην Ελληνική οικονομία και την απελπισία που προκαλεί στην Ελληνική κοινωνία, καμιά «μεταγραφή» δεν μπορεί να τη διασκεδάσει. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας γι’ αυτό και εγκατέλειψε τα σχέδια να αξιοποιήσει κάποιους ελάχιστους «πρόθυμους».
(Κάπως έτσι χάσαμε τον κυρ-Φώτη. Κι ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει το Πανελλήνιο από τον συγκλονισμό και την οδύνη…)
Τι συνέβη λοιπόν;
Όλος ο υποτιθέμενος «σχεδιασμός» Τσίπρα για «πολιτικά ανοίγματα», ναυάγησε (πρόωρα), εγκαταλείφθηκε (την τελευταία στιγμή) και διαψεύστηκε (πανηγυρικώς)…
Αλλά γι’ αυτό δεν γράφτηκε απολύτως τίποτε!
Κανένα σχόλιο…
Όσοι παπαγάλοι ή παπαγαλίζοντες τα προεξοφλούσαν, όλα αυτά, εδώ και καιρό ως «δεδομένα», δεν βρήκαν ούτε μια λέξη να γράψουν...
Ο Τσίπρας απομονωμένος ήταν πριν τον ανασχηματισμό και απολύτως απομονωμένος παραμένει!
Προβλήματα εσωτερικά είχε με το κόμμα του πριν τον ανασχηματισμό και ακόμα μεγαλύτερα εσωτερικά προβλήματα εξακολουθεί να έχει…
Στέλνει, βέβαια, κάποιο απεγνωσμένο μήνυμα προς τα έξω, ότι «καθάρισε» τους υπουργούς που δημιουργούσαν πρόβλημα με την αξιολόγηση.
Δηλαδή τον εξής …ένα: τον Σκουρλέτη!
(Τον οποίο, ωστόσο διατήρησε στην κυβέρνηση και μάλιστα σε ισχυρό υπουργείο)…
Αλλά αυτό δεν τον βοηθά πλέον και πολύ.
Διότι τώρα πια έχει γίνει πλήρης αντιστροφή σε σύγκριση με όσα συνέβαιναν πέρσι τέτοιον καιρό:
Τότε ήταν οι δανειστές που βιάζονταν και η κυβέρνηση Τσίπρα που «έπαιζε καθυστερήσεις»…
Τώρα είναι ο Τσίπρας που βιάζεται (να κλείσουμε την αξιολόγηση ως τα τέλη Νοεμβρίου), ενώ αντίθετα οι δανειστές είναι πια πολύ «χαλαροί» (η αξιολόγηση θα κλείσει τέλη Ιανουαρίου το νωρίτερο. Ίσως και αργότερα…)
Και το κυριότερο: Κανένα από τα μεγάλα εμπόδια που εμφανίστηκαν τελευταία δεν παραμερίζει:
--Εξακολουθούν να τους ζητούν πολύ σκληρά μέτρα στα εργασιακά.
--Εξακολουθούν να τους ζητούν να ανοίξει ξανά το ασφαλιστικό με νέες περικοπές στις συντάξεις.
--Εξακολουθούν να του λένε πως δεν βγαίνει ο Προϋπολογισμός του 2017 χωρίς πρόσθετα νέα μέτρα λιτότητας.
--Εξακολουθούν να του βγάζουν στη φόρα τη «δημιουργική λογιστική» με την οποία η κυβέρνηση Τσίπρα εμφανίζει «πλεονάσματα» για το 2016 (πράγμα πολύ επώδυνο για την κυβέρνησή του και επικίνδυνο για την οικονομία).
Όλα αυτά εξακολουθεί να τα έχει μπροστά του ο Τσίπρας και δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει όντας απομονωμένος πολιτικά και ασταθής εσωτερικά:
Περισσότερο απομονωμένος από ποτέ στην κοινωνία…
Περισσότερο ασταθής εσωτερικά (με παραδοσιακούς «συμμάχους» του, όπως ο Σκουρλέτης και ο Φίλης να καιροφυλακτούν απέναντί του πλέον)
Και περισσότερο στριμωγμένος από τους δανειστές από οποτεδήποτε άλλοτε τον τελευταίο χρόνο…
Ενώ στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών εξακολουθεί να υπάρχει αδιέξοδο που γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό - και για τον κ. Τσίπρα και για τον κ. Παπά.
Κι όπου να ’ναι θα βγει επισήμως «καθαρογραμμένη» η απόφαση του ΣτΕ. Οπότε μάλλον θα κλάψουν μανούλες…
Κανείς δεν ξέρει πια τι ξημερώνει αύριο.
Το μόνο βέβαια πια είναι ότι σχεδιασμός δεν υπάρχει!
Ούτε «κεντροαριστερά» ανοίγματα, ούτε στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία (ποια «σοσιαλδημοκρατία», εξ άλλου; Εδώ ο ίδιος ο Ολάντ στη Γαλλία βουλιάζει και ο Ρέντσι απειλείται άμεσα στην Ιταλία…)
Ούτε «τίναγμα του πιεσμένου ελατηρίου», ούτε προοπτική αξιόλογης ανάπτυξης (όλοι υποβαθμίζουν τις προοπτικές για την ελληνική οικονομία τον επόμενο χρόνο). Ούτε κάποια σημαντική «λύση» για το χρέος στο άμεσο μέλλον.
Και η προοπτική ένταξης της Ελλάδας στην «ποσοτική χαλάρωση» του χρόνου, ίσως βοηθήσει κάπως τις ελληνικές τράπεζες να μη καταρρεύσουν κι αυτές. Όμως δεν θα αποδεσμεύσει σημαντικούς κεφαλαιακούς πόρους για την ελληνική οικονομία…
Το ατύχημα, λοιπόν, μπορεί πλέον να συμβεί κάθε στιγμή:
Είτε κάποιο σκληρά μέτρα που θα εμφανίσει η Τρόϊκα ως «προαπαιτούμενα» για την δεύτερη αξιολόγηση και δεν θα αντέξει να τα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ…
Είτε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο δεν θα μπορέσει να πληρώσει συντάξεις…
Είτε θα «σκάσει» η ΔΕΗ…
Είτε κάποια δυσμενής εξωτερική εξέλιξη θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο το ήδη ζοφερό διεθνές σκηνικό, και θα μειώσει κι άλλο τα περιθώρια ελιγμών του Τσίπρα (που ήδη έχουν περιοριστεί ασφυκτικά)…
Είτε κάποια «εμπλοκή» ΔΝΤ – Ευρώπης θα φέρει συνολική ανατροπή των ήδη εύθραυστων συσχετισμών μεταξύ τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το «ατύχημα» για την Ελλάδα που δεν έπρεπε να συμβεί!
Κι όμως συνέβη…
Και τώρα το «ατύχημα» κινδυνεύει από… ατύχημα!
Χωρίς ούτε τις «εφεδρείες», ούτε την απαραίτητη συνοχή για να αντέξει…
Μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑίοι να είναι κολλημένοι με τις καρέκλες της εξουσίας, αλλά…
Αλλά ηλίθιοι δεν είναι (ούτε καν… «χρήσιμοι ηλίθιοι» πλέον)!
Κι όταν πλησιάζει το «μοιραίο», καθένας θα προσπαθεί να «διασωθεί» για την επόμενη μέρα. Οπότε ήδη βλέπουμε «διαφοροποιήσεις» και διακριτικές «αποστάσεις»…
Το «λεφούσι» που κάνει «γιούρια» στην εξουσία, παραμένει «λεφούσι» (δηλαδή ορδή ατάκτων), όσο κρατά την εξουσία.
Αλλά όταν χάνει τον έλεγχο, παύει να είναι «λεφούσι» πια. Διαλύεται…
Κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι έδειξαν την μισαλλοδοξία τους ως τώρα, μόνον έναντι των αντιπάλων τους.
Την ώρα που αρχίζει να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, μην αμφιβάλλετε ότι θα δείξουν ακόμα μεγαλύτερη μισαλλοδοξία!
Μεταξύ τους αυτή τη φορά:
Για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος της ήττας!
Σε ποιόν θα φορτώσουν την ευθύνη για την αποτυχία τους…
Και ποιος θα υποστεί το «ανάθεμα» για την κατάρρευσή τους.
Εκεί να δείτε «γλέντια».
Κι όπως θα δείξουν οι αμέσως επόμενες δημοσκοπήσεις, αυτό δεν αποτρέπεται πια.
Ακούσατε πολλά για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Πάρα πολλά…
Όμως, όπως θα δούμε, τα πιο σημαντικά, είναι αυτά που ΔΕΝ ακούσατε. Αυτά που ΔΕΝ γράφτηκαν. Σε αυτά θα επιμείνω σήμερα…
Πρώτον: δεν έγινε κανένα από τα «ανοίγματα» που υποτίθεται ότι θα γίνονταν εκ μέρους του Τσίπρα…
Δεν έγινε «άνοιγμα» προς τον Κουβέλη.
Αλήθεια, που είναι ο κυρ-Φώτης;
Τον χάσαμε τον κυρ-Φώτη, αδέλφια!
Τι… «χτύπημα της μοίρας αδυσώπητο» κι αυτό;
Που είναι οι «Πασοκογενείς», στους οποίους θα μετακινούσε, υποτίθεται, ο Τσίπρας, το «κέντρο βάρους της διακυβέρνησής» του;
Τους χάσαμε κι αυτούς! Εξαφανίστηκαν…
Που είναι η προεξοφλούμενη εδώ και μήνες «υπουργοποίηση» του Νίκου Χριστοδουλάκη; Που είναι η Ξενογιαννακοπούλου; Που είναι ο… Τζουμάκας;
Άνθραξ ο θησαυρός!
Κανείς απ’ αυτούς δεν μπήκε στη νέα κυβέρνηση…
Κι από την άλλη, που είναι ο… «δομικός ανασχηματισμός» που μας υπόσχονταν; Για να γίνει, λέει, πιο «λειτουργικό» το κυβερνητικό σχήμα…
Που είναι το σπάσιμο του υπουργείου Παιδείας, που είναι το σπάσιμο των Επενδύσεων (που θα πήγαινε στον Παπά);
Έφτιαξαν καρέκλες για να βολέψουν κάθε πικραμένο, αλλά η βασική δομή έμεινε ίδια. Το ίδιο κατακερματισμένες αρμοδιότητες και χειρότερα.
Λειτουργική κυβέρνηση θα ήταν μικρότερο κυβερνητικό σχήμα. Με ενοποίηση αρμοδιοτήτων για να περιοριστεί η γραφειοκρατία και να αναβαθμιστεί η ευθύνη και ο έλεγχος.
Όχι να έχει η χρεοκοπημένη Ελλάδα, 49 μέλη υπουργικό συμβούλιο, όταν η Ισπανία έχει 14, η Βρετανία 16 και η Αμερική 12…
Μικρό-φέουδα φτιάχνουν και θώκους μοιράζουν για να αναδείξουν «κολλητούς», να παρηγορήσουν «απαραγόρητους» και να προλάβουν εσωτερικούς «επικριτές». Εις μάτην, βέβαια…
Τι μας έλεγαν εδώ και μήνες;
Ότι ο Τσίπρας θα κάνει «στροφή στην Κεντροαριστερά» για δύο λόγους:
--Πρώτον, για να ενισχύσει την «κυβερνησιμότητά του», λέει
--Και δεύτερον, για να προσελκύσει «μάζες των κεντροαριστερών ψηφοφόρων».
Τίποτε απ’ αυτά δεν έγινε.
Είτε γιατί αυτοί που άξιζε να μπουν (και θα έδιναν κάποια «νομιμοποίηση» στην εντελώς απονομιμοποιημένη κυβέρνηση Τσίπρα) δεν θέλησαν να μπουν.
Σιγά να μην επιβιβάζονταν σε πλοίο που βουλιάζει…
Είτε γιατί κάποιοι ήταν «πρόθυμοι» να μπουν, αλλά ο Τσίπρας φοβήθηκε ότι θα σήκωναν παντιέρα οι «παλιοί» που θα ένιωθαν να παραγκωνίζονται από τους «νεοφερμένους»…
Είτε, τέλος, γιατί το όλο εγχείρημα δεν είχε νόημα πια:
Αυτοί που εγκαταλείπουν μαζικά το ΣΥΡΙΖΑ δεν νοιάζονται ούτε για «κεντροαριστερά» ούτε για ιδεολογικές ταμπέλες γενικότερα. Έχουν, απηυδήσει από την υπέρ-φορολόγηση! Έχουν σιχαθεί τα ψέματα και τον εμπαιγμό που υπέστησαν. Και θέλουν να απαλλαγούν από τη χειρότερη, από την πιο αδίστακτη, την πιο ανίκανη και την πιο αυταρχική κυβέρνηση που είχε η χώρα εδώ και δεκαετίες…
Την ασφυξία που δημιουργεί στην Ελληνική οικονομία και την απελπισία που προκαλεί στην Ελληνική κοινωνία, καμιά «μεταγραφή» δεν μπορεί να τη διασκεδάσει. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας γι’ αυτό και εγκατέλειψε τα σχέδια να αξιοποιήσει κάποιους ελάχιστους «πρόθυμους».
(Κάπως έτσι χάσαμε τον κυρ-Φώτη. Κι ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει το Πανελλήνιο από τον συγκλονισμό και την οδύνη…)
Τι συνέβη λοιπόν;
Όλος ο υποτιθέμενος «σχεδιασμός» Τσίπρα για «πολιτικά ανοίγματα», ναυάγησε (πρόωρα), εγκαταλείφθηκε (την τελευταία στιγμή) και διαψεύστηκε (πανηγυρικώς)…
Αλλά γι’ αυτό δεν γράφτηκε απολύτως τίποτε!
Κανένα σχόλιο…
Όσοι παπαγάλοι ή παπαγαλίζοντες τα προεξοφλούσαν, όλα αυτά, εδώ και καιρό ως «δεδομένα», δεν βρήκαν ούτε μια λέξη να γράψουν...
Ο Τσίπρας απομονωμένος ήταν πριν τον ανασχηματισμό και απολύτως απομονωμένος παραμένει!
Προβλήματα εσωτερικά είχε με το κόμμα του πριν τον ανασχηματισμό και ακόμα μεγαλύτερα εσωτερικά προβλήματα εξακολουθεί να έχει…
Στέλνει, βέβαια, κάποιο απεγνωσμένο μήνυμα προς τα έξω, ότι «καθάρισε» τους υπουργούς που δημιουργούσαν πρόβλημα με την αξιολόγηση.
Δηλαδή τον εξής …ένα: τον Σκουρλέτη!
(Τον οποίο, ωστόσο διατήρησε στην κυβέρνηση και μάλιστα σε ισχυρό υπουργείο)…
Αλλά αυτό δεν τον βοηθά πλέον και πολύ.
Διότι τώρα πια έχει γίνει πλήρης αντιστροφή σε σύγκριση με όσα συνέβαιναν πέρσι τέτοιον καιρό:
Τότε ήταν οι δανειστές που βιάζονταν και η κυβέρνηση Τσίπρα που «έπαιζε καθυστερήσεις»…
Τώρα είναι ο Τσίπρας που βιάζεται (να κλείσουμε την αξιολόγηση ως τα τέλη Νοεμβρίου), ενώ αντίθετα οι δανειστές είναι πια πολύ «χαλαροί» (η αξιολόγηση θα κλείσει τέλη Ιανουαρίου το νωρίτερο. Ίσως και αργότερα…)
Και το κυριότερο: Κανένα από τα μεγάλα εμπόδια που εμφανίστηκαν τελευταία δεν παραμερίζει:
--Εξακολουθούν να τους ζητούν πολύ σκληρά μέτρα στα εργασιακά.
--Εξακολουθούν να τους ζητούν να ανοίξει ξανά το ασφαλιστικό με νέες περικοπές στις συντάξεις.
--Εξακολουθούν να του λένε πως δεν βγαίνει ο Προϋπολογισμός του 2017 χωρίς πρόσθετα νέα μέτρα λιτότητας.
--Εξακολουθούν να του βγάζουν στη φόρα τη «δημιουργική λογιστική» με την οποία η κυβέρνηση Τσίπρα εμφανίζει «πλεονάσματα» για το 2016 (πράγμα πολύ επώδυνο για την κυβέρνησή του και επικίνδυνο για την οικονομία).
Όλα αυτά εξακολουθεί να τα έχει μπροστά του ο Τσίπρας και δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει όντας απομονωμένος πολιτικά και ασταθής εσωτερικά:
Περισσότερο απομονωμένος από ποτέ στην κοινωνία…
Περισσότερο ασταθής εσωτερικά (με παραδοσιακούς «συμμάχους» του, όπως ο Σκουρλέτης και ο Φίλης να καιροφυλακτούν απέναντί του πλέον)
Και περισσότερο στριμωγμένος από τους δανειστές από οποτεδήποτε άλλοτε τον τελευταίο χρόνο…
Ενώ στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών εξακολουθεί να υπάρχει αδιέξοδο που γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό - και για τον κ. Τσίπρα και για τον κ. Παπά.
Κι όπου να ’ναι θα βγει επισήμως «καθαρογραμμένη» η απόφαση του ΣτΕ. Οπότε μάλλον θα κλάψουν μανούλες…
Κανείς δεν ξέρει πια τι ξημερώνει αύριο.
Το μόνο βέβαια πια είναι ότι σχεδιασμός δεν υπάρχει!
Ούτε «κεντροαριστερά» ανοίγματα, ούτε στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία (ποια «σοσιαλδημοκρατία», εξ άλλου; Εδώ ο ίδιος ο Ολάντ στη Γαλλία βουλιάζει και ο Ρέντσι απειλείται άμεσα στην Ιταλία…)
Ούτε «τίναγμα του πιεσμένου ελατηρίου», ούτε προοπτική αξιόλογης ανάπτυξης (όλοι υποβαθμίζουν τις προοπτικές για την ελληνική οικονομία τον επόμενο χρόνο). Ούτε κάποια σημαντική «λύση» για το χρέος στο άμεσο μέλλον.
Και η προοπτική ένταξης της Ελλάδας στην «ποσοτική χαλάρωση» του χρόνου, ίσως βοηθήσει κάπως τις ελληνικές τράπεζες να μη καταρρεύσουν κι αυτές. Όμως δεν θα αποδεσμεύσει σημαντικούς κεφαλαιακούς πόρους για την ελληνική οικονομία…
Το ατύχημα, λοιπόν, μπορεί πλέον να συμβεί κάθε στιγμή:
Είτε κάποιο σκληρά μέτρα που θα εμφανίσει η Τρόϊκα ως «προαπαιτούμενα» για την δεύτερη αξιολόγηση και δεν θα αντέξει να τα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ…
Είτε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο δεν θα μπορέσει να πληρώσει συντάξεις…
Είτε θα «σκάσει» η ΔΕΗ…
Είτε κάποια δυσμενής εξωτερική εξέλιξη θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο το ήδη ζοφερό διεθνές σκηνικό, και θα μειώσει κι άλλο τα περιθώρια ελιγμών του Τσίπρα (που ήδη έχουν περιοριστεί ασφυκτικά)…
Είτε κάποια «εμπλοκή» ΔΝΤ – Ευρώπης θα φέρει συνολική ανατροπή των ήδη εύθραυστων συσχετισμών μεταξύ τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε το «ατύχημα» για την Ελλάδα που δεν έπρεπε να συμβεί!
Κι όμως συνέβη…
Και τώρα το «ατύχημα» κινδυνεύει από… ατύχημα!
Χωρίς ούτε τις «εφεδρείες», ούτε την απαραίτητη συνοχή για να αντέξει…
Μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑίοι να είναι κολλημένοι με τις καρέκλες της εξουσίας, αλλά…
Αλλά ηλίθιοι δεν είναι (ούτε καν… «χρήσιμοι ηλίθιοι» πλέον)!
Κι όταν πλησιάζει το «μοιραίο», καθένας θα προσπαθεί να «διασωθεί» για την επόμενη μέρα. Οπότε ήδη βλέπουμε «διαφοροποιήσεις» και διακριτικές «αποστάσεις»…
Το «λεφούσι» που κάνει «γιούρια» στην εξουσία, παραμένει «λεφούσι» (δηλαδή ορδή ατάκτων), όσο κρατά την εξουσία.
Αλλά όταν χάνει τον έλεγχο, παύει να είναι «λεφούσι» πια. Διαλύεται…
Κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι έδειξαν την μισαλλοδοξία τους ως τώρα, μόνον έναντι των αντιπάλων τους.
Την ώρα που αρχίζει να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, μην αμφιβάλλετε ότι θα δείξουν ακόμα μεγαλύτερη μισαλλοδοξία!
Μεταξύ τους αυτή τη φορά:
Για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος της ήττας!
Σε ποιόν θα φορτώσουν την ευθύνη για την αποτυχία τους…
Και ποιος θα υποστεί το «ανάθεμα» για την κατάρρευσή τους.
Εκεί να δείτε «γλέντια».
Κι όπως θα δείξουν οι αμέσως επόμενες δημοσκοπήσεις, αυτό δεν αποτρέπεται πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου