« ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ »

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

« ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ »

Βιβλίο του Γεωργίου Δουδούμη

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γεωργίου Ε. Δουδούμη με τίτλο «Τα Βαλκάνια στη σκιά του Χθές» , το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιώδεις κριτικές από το κοινό.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα.

    Ο συγγραφέας είναι οικονομολόγος με μεταπτυχιακό δίπλωμα εξειδίκευσης στη Διοικητική των Επιχειρήσεων.

    Από το 1975 υπηρέτησε 29 χρόνια στο εξωτερικό ως οικονομικός διπλωμάτης με αρμοδιότητα εμπορικά και οικονομκά θέματα ( στο Γενικό Προξενείο στο Μόναχο και στις Πρεσβείες στη Τζέντα, Βελιγράδι, Χάγγη, Τίρανα, Σόφια, Μαδρίτη, Βερολίνο ) και 6 χρόνια στην Αθήνα, ως στέλεχος διαδοχικά, των Υπουργείων Εμπορίου, Εθνικής Οικονομίας και Εξωτερικών.

    Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών ( ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.)
Λίγα λόγια για το βιβλίο.
    Τα διεθνώς κακόφημα Βαλκάνια, η πιο φτωχή περιοχή της Ευρώπης, είναι μια γεωπολιτισμική ενότητα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά χωρίς συγκεκριμένα φυσικά σύνορα. Η διαμόρφωση του σημερινού βαλκανικού μωσαϊκού ξεκινά με τη διάλυση των δύο μεγάλων αυτοκρατοριών, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστρο-Ουγγαρίας, που κυριαρχούσαν στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο αλλά και πέραν αυτού. Ιστορικούς σταθμούς για τα Βαλκάνια συνιστούν, αφενός οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913) σε σχέση με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) σε σχέση με τη διάλυση της Αυστρο-Ουγγαρίας, με συνέπεια τη δημιουργία οικονομικά ανίσχυρων εθνικών κρατών με κύρια χαρακτηριστικά μειονότητες και αλυτρωτικές βλέψεις.
    Ενδιάμεση φάση των εξελίξεων είναι η περίοδος από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το 1990, χρονιά που σημαδεύτηκε από την ολοκλήρωση της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατ. Ευρώπη συμπεριλαμβανομένης της Γιουγκοσλαβίας.
    Η μετακομμουνιστική περίοδος χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια των τέως κομμουνιστικών βαλκανικών χωρών να συγκροτήσουν δημοκρατικούς θεσμούς Δυτικού τύπου, να υιοθετήσουν φιλελεύθερες οικονομικές αρχές και να ενταχθούν στους Δυτικούς οργανισμούς, που προσφέρουν υποσχέσεις για ασφάλεια (ΝΑΤΟ) και οικονομική ευημερία (Ευρ. Ένωση).
    Τα αποτελέσματα κρίνονται πενιχρά και απογοητευτικά, αν κρίνει κανείς από τις επιλογές των κατοίκων των χωρών αυτών, μεγάλο μέρος των οποίων οδηγήθηκε χωρίς να το επιθυμεί στη μετανάστευση σε πλούσιες Δυτικές χώρες, κοντινές και μακρινές. Η μετανάστευση μειώνει μεν την ανεργία, περιορίζει όμως συγχρόνως τις αναπτυξιακές δυνατότητες των χωρών, εφόσον μειώνει το εργατικό δυναμικό τους, στενεύει τις παραγωγικές δυνατότητες, συρρικνώνει την αγορά και γενικά εξασθενεί το οικονομικό δυναμικό των χωρών εξασθενώντας μακροχρονίως και την πληθυσμιακή πυραμίδα τους. Από την άλλη μεριά, αυτοί που έμειναν στις πατρίδες τους ζουν σε αρνητικά μεταλλαγμένες κοινωνίες με κύρια χαρακτηριστικά τη μεγάλη ανεργία, τη βαθιά διαφθορά, τη σκληρή εγκληματικότητα και τη φοβερή έλλειψη θετικών προοπτικών δεδομένης της περιορισμένης ανταγωνιστικότητας των οικονομιών των χωρών τους στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο λόγω ανεπαρκούς βιομηχανικής υποδομής, ανυπαρξίας υψηλής τεχνολογίας, έρευνας, ποιοτικής παιδείας και άλλων σημαντικών ποιοτικών πυλώνων. Οι οικονομικές προσδοκίες όλων των βαλκανικών χωρών διαψεύστηκαν και μεγάλα τμήματα των πληθυσμών τους ζουν στη φτώχεια με παράλληλη εμφάνιση νέων βαθύπλουτων ελίτ, που εξουσιάζουν και τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών αυτών.   Παρ’ όλα αυτά, τα Βαλκάνια, αν και πολύ φτωχά, παραμένουν ένας όχι ευκαταφρόνητος πελάτης των προϊόντων μεγάλων χωρών της Ευρ. Ένωσης. Από ελληνικής πλευράς, πριν δέκα χρόνια το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της Ελλάδος ήταν μεγαλύτερο από το σύνολο των ΑΕΠ όλων των τέως κομμουνιστικών χωρών των Βαλκανίων• σήμερα αυτό αποτελεί ένδοξο παρελθόν.
    Επίσης, εξετάζεται η περίπτωση της Τουρκίας λόγω της ανταγωνιστικής εμπλοκής της στις οικονομικές εξελίξεις στα Βαλκάνια, οι οποίες είναι ιδιαίτερα στενά συνδεδεμένες με τις πολιτικές εξελίξεις της ευρύτερης ευρωπαϊκής περιοχής δεδομένης της βαρύτητας των Βαλκανίων ως ενεργειακού διαδρόμου, που καλείται να διασφαλίζει την ενεργειακή επάρκεια της Ευρ. Ένωσης.
    Η ακαταλληλότητα και με συνέπεια αναποτελεσματικότητα των ηγεσιών των βαλκανικών χωρών, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των υπό μετάβαση κοινωνιών τους, αναδεικνύει την ανάγκη δημιουργίας διαβαλκανικών θεσμών με σκοπό τη δυναμική προώθηση της ενδοβαλκανικής οικονομικής συνεργασίας και όχι μόνο. Είναι σημαντική η υπογράμμιση στα συμπεράσματα, ότι, αν και τα σημερινά οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα στις διάφορες βαλκανικές χώρες ποικίλουν, υπάρχουν πολλά κοινά αρνητικά, όπως η μαζική ανεργία, η στασιμότητα της παραγωγής, η ποικίλη εξάρτηση από τους δανειστές, η δυσκολία συλλογής των φόρων, η διαφθορά, η γραφειοκρατία και τόσα άλλα, που μπορούν να αποτελέσουν κίνητρα για συντονισμένη αντιμετώπιση σε βαλκανικό επίπεδο. Η ιδέα ενός σχήματος Συμβουλίου Συνεργασίας μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού π.χ. το θέμα του χρέους, το θέμα των παραγωγικών επενδύσεων, το θέμα της ενεργειακής επάρκειας, το θέμα της αποτροπής του να χρησιμοποιηθούν οι Βαλκάνιοι σε πεδία μαχών για αλλότρια συμφέροντα και τόσα άλλα συμπεριλαμβανομένης μιας σύγκλισης στην εξωτερική πολιτική, όπως δείχνει η τρέχουσα προσφυγική κρίση και ευρύτερα το μεταναστευτικό ζήτημα σε συνδυασμό με το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα της περιοχής.