Ακριβοί στα Πίτουρα και Φτηνοί στ’ Αλεύρι!

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

Ακριβοί στα Πίτουρα και Φτηνοί στ’ Αλεύρι!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

https://raskolnick.wordpress.com/

    Αυτό ακριβώς που λέγατε κάποτε, σύντροφοι, αφού δεν βαρεθήκατε να το φωνάζετε και σήμερα, στις μικρές του παραλλαγές: “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”, καμία αντίρρηση. Ποιος μπορεί να φέρει αντιρρήσεις ενώπιον των αληθειών?  

    Η ΕΟΚ των μονοπωλίων, το σκληρό νόμισμα, όλα αυτά τα δεινά που μας γκρέμισαν, να τα δεχτώ κι αυτά, για την οικονομία της συζήτησης.

    Σκέφτομαι μόνο ότι υπό το ίδιο καθεστώς, με τους ίδιους κανόνες, λειτούργησαν και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, τα προηγούμενα χρόνια, που όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, την ώρα που οι ταγοί μας, στα καθ’ ημάς οι σημιτάνθρωποι και οι καραμανλήδες, έβλεπαν το ευρωπαϊκό παπόρι να αλλάζει ρώτα και συνομολογούσαν, άλλοτε ενθουσιασμένοι από τον εκσυγχρονισμό (sic) κι άλλοτε νωθροί και αδιάφοροι.  

    Αυτά, πριν πτωχεύσουμε και πριν έρθει να τα κουκουλώσει όλα ο Γιωργάκης, που αντί για να ομολογήσει το κοινό μυστικό και να βαρέσει επισήμως το κανόνι, ώστε να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας, πήγε και κρύφτηκε να μην τον πάρουμε με τις πέτρες, αφού παρέδωσε τη χώρα, χειροπόδαρα δεμένη στο έλεος των (συν)εταίρων. Το τι έγινε μετά, το έχουμε πει χιλιάδες φορές και το νοιώθουμε, άλλωστε και στο πετσί μας, σήμερα, με το τρίτο και μακρύτερο των μνημονίων. 

    Ας κοιτάξουμε όμως λίγο πίσω, για μια στιγμή. Άλλοι λαοί πήραν τα κονδύλια που τους αναλογούσαν, κι έφτιαξαν επιχειρήσεις και συνεταιρισμούς, κάνανε εξαγωγές, κερδίσανε αγορές για τα προϊόντα τους, όσο να πεις, προκόψανε. 

    Φαντάσου, ότι πηγαίνεις στη λαϊκή και μπορείς να αγοράσεις ντομάτες Ολλανδίας. Δεν ξέρω τι γεύση έχουν ούτε ξέρω αν τις έχω δοκιμάσει ποτέ σε κάποιο εστιατόριο, πάντως ποτέ μου δεν τις αγόρασα. Ακούς εκεί ολλανδικές ντομάτες στην Ελλάδα! Τα κατάφεραν όμως, οι Ολλανδοί, με σοβαρότητα, με σχεδιασμό, με νέες, αποδοτικότερες υδροπονικές  μεθόδους και με σοβαρές και κοπιώδεις προσπάθειες.  

    Ή, φαντάσου, που μπαίνεις στο μεγαλομπακάλικο και δεν βρίσκεις παρά μόνο κινέζικα σκόρδα, συσκευασμένα στην Ιταλία. Τόσα χρόνια κρίσης, μνημονίων και ανεργίας, όχι μόνο να σκαφτεί η παρατημένη γη, δεν έχει φροντίσει κανείς, αλλά ούτε καν να συσκευάσει τα κινέζικα σκόρδα, ενδιαφέρεται! 

    Και μια που φέραμε στην κουβέντα μας την Ιταλία, θυμήθηκα πάλι αυτά που έγραφα από παλιά:  «Εδώ στα Χανιά, στην Κρήτη, έτσι και φέτος, όπως και πέρσι, τα πορτοκάλια θα σαπίσουν κάτω από τα δένδρα, το λάδι θα «κοπεί» με μεταχρονολογημένες επιταγές, σε «αγοραίες» τιμές κάτω από το πραγματικό κόστος παραγωγής, που κανείς δεν ξέρει να το υπολογίσει. Δε βαριέσαι, έχει ο Θεός, θα πουλήσομε «ισοδύναμη» ποσότητα από μολυβένια τσολιαδάκια, “made in China”, στους τουρίστες που μας φέρνουν τα κρουαζιερόπλοια. Χονδρές ελιές στην Αγορά των Χανίων, καλαματιανές, μπορεί και ισπανικές, δεν πρόσεξα, τρία ευρώ οι δέκα ελιές, μέσα στην πλαστική, αεροστεγή συσκευασία τους. To take away, που λένε. Γιατί δεν τις αγοράζει κανείς, περαστικός τουρίστας? Δεν αναρωτιέσαι! Τις πουλάνε μισοτιμής, ίδιες κι απαράλλαχτες φαίνονται στη συσκευασία, μπορεί να είναι μαροκινές, ποιόν ενδιαφέρει, χωρίς φόρο προστιθέμενης αξίας, μέσα στο κρουαζιερόπλοιο. Καληνύχτα και καλή τύχη, κατά που λένε…»

    Αλλού, οι λαοί κάπως την αντέχουν τη λαίλαπα του παγκόσμιου νεοφιλελευθεροναζισμού που έπεσε σαν θεϊκή τιμωρία επί των κεφαλών μας, δικαίων και αδίκων. Αλλού, αγωνίζονται, διαδηλώνουν, προσπαθούν, αντιστέκονται. 

    Εμείς εδώ, στην Ψωροκώσταινα,  μια ζωή περιμένουμε τον Σωτήρα, που με τρόπο μυστικιστικό κι ορθόδοξο θα μας οδηγήσει στην υπεσχημένη Γη της Επαγγελίας και ο ένας πίσω από τον άλλο οι ολίγιστοι, τα κάνουν όλα Γης Μαδιάμ. Είναι βλέπεις, που η ζήτηση δημιουργεί και την προσφορά της κι είναι γεμάτος ο τόπος από τους λογής-λογής τσαρλατάνους, επίδοξους σωτήρες, που μπαινοβγαίνουν στις ζωές μας και τις καρδιές μας, αφήνοντας πίσω τους, όταν με το καλό ξεκουμπίζονται από τα πράγματα, όλοι τους ανεξαιρέτως, καμένη γη. 

    Κι εμάς το μόνο που μας απασχολεί, από την εποχή των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, των ΜΟΠ του Παπατζή, και μετά -και του συνθήματος  “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”,  είναι να μας δίνουν τα λεφτά τους οι κουτόφραγκοι, ακόμα και τώρα που από τη μια τσέπη τα βγάζουνε και στην άλλη τα βάζουνε. Ακόμα κι έτσι, ακόμα και στη σημερινή εποχή της μιζέριας όπως και στις προηγούμενες εποχές των παχιών αγελάδων, οι κουμπάροι –ανέκαθεν ατιμώρητοι- βρίσκουν πάντα τους τρόπους για σωρεύουν ανυπολόγιστο κι αδικαιολόγητο προσωπικό πλούτο. Είναι αχόρταγοι πολλοί από τους εκλεκτούς μας και τους επίδοξους σωτήρες μας –όσο για τους κουμπάρους τους, αυτοί είναι μονίμως λιμασμένοι. Κι ύστερα τους βρίζουμε κι από πάνω τους ξένους επικυρίαρχους, αντί για να σηκωθούμε από τους καναπέδες όρθιοι και να πιάσουμε τους δικούς μας, τους κλεφταράδες και τους μασκαράδες από τους γιακάδες, και να τους βάλουμε με το ζόρι να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα δεκαετιών.

    Γι’ αυτό είμαστε σήμερα, ως κοινωνία, γονατισμένοι μπροστά στην είσοδο του τούνελ χωρίς ελπίδα και χωρίς δυνάμεις να σηκωθούμε όρθιοι, έτσι που βλέπουμε το τραίνο να έρχεται καταπάνω μας. Επειδή έτσι μάθαμε, τόσο χρόνια, να φωνάζουμε “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” αλλά να μένουμε ικανοποιημένοι από τα ξεροκόμματα που μας πετούσαν, αυτοί οι οργανισμοί.

    Φτηνοί στ’ αλεύρι κι ακριβοί στα πίτουρα, που, απ’ όλη αυτή την πολυετή λεηλασία, μόνο ένας Άκης είναι πίσω από τα σίδερα –κι εκείνος ο «ιπτάμενος» δήμαρχος με το μακρύ χέρι, από τη Θεσσαλονίκη, που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του.
    Δίκαια πράγματα όμως: ένας από τους Πράσινους κι ένας από τους Βένετους!
    Να δούμε μόνο μένει, τι συμβαίνει σήμερα από τη μίξη των παλιών χρωμάτων, μαζί με την σωστή ποσότητα του κίτρινου της απάτης, που ανακατεμένα μας δίνουν το μοβ του Συ.Ριζ.Α. Αλλά αυτό θα φανεί αργότερα…