Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Το “τώρα”, το “σήμερα”, κυρίως όμως το “αύριο”



Το “τώρα”, το “σήμερα”, κυρίως όμως το “αύριο”
Του Παντελή Γιαννακόπουλου
    Αλλάζουν οι εποχές, κυλούν οι χρόνοι, μεγαλώνουν οι άνθρωποι και τα...τρωκτικά,  μεταβάλλουν θέση και μορφή τα αντικείμενα (τα πράγματα). Νομοτέλεια. Όμως, πείτε μου: Ποιος γνοιάζεται πια για το συνταρακτικό παιχνίδι των πάσης φύσεως μεταμορφώσεων, του διπλασμού, της παλιλλογίας, αφού η καθημερινότητα είναι αυτή που επικυριαρχεί; Ποιος έχει το σθένος και την ευθύνη παράλληλα, να βάλει σε τάξη τα σκόρπια φύλλα της ύπαρξής του;  Ποιος ενδιαφέρεται για την αλλαγή των χρωμάτων, τη συρρίκνωση των αντικειμένων, τη διαστολή του σύμπαντος, την καταστροφή ενός Pulsar, την αντιύλη, την υφή της σκοτεινής δύναμης, τις τεκτονικές μετατοπίσεις (όροι κι’ αυτοί!) στα βάθη του χωρόχρονου της γης και των Θαλασσών;   Ποιος θυμάται με τρυφερότητα, ότι τα διόμισυ δεκαετιών γενέθλια του παιδιού του, το έφεραν να είναι ακαδημαϊκός (ή) πολίτης (-ις) έτοιμο να προστεθεί στο παραγωγικό δυναμικό της χώρας;…                                                                                                                                              
    Το τώρα έχει απορροφήσει (ή ίσως μονοπωλήσει) το μεγαλύτερο μέρος των πνευματικών και …σωματικών μας ανησυχιών (αναγκών;), κατά τρόπο που να αποτελεί έκπληξη ο παραμερισμός ακόμη και ολιστικών και συναφών περί της σχέσεως μέρους - όλου θεωριών. Τι να πω; …Ή  μάλλον, κάτι έχω ν’ αρθρώσω. Να, στα μάτια του γονιού, του ορθόπρεπου κηδεμόνα, του αξιωματικού, εκπαιδευτικού, δημιουργού, η αναστάτωση του σύμπαντος, η γενικευμένη (παγκοσμίως) σύγχυση, ο μηδενισμός των αξιών,  η πολιτισμική και οικονομική παρακμή των Ηπείρων, η αποτυχία της παγκοσμιοποίησης, ο ατελέσφορος βηματισμός της  ευρωπαϊκής ιδέας, ο πτωχός νότος της γηραιάς και ο εύπορος βορράς της, η   πολυπρόσωπη συμφορά (και εν τέλει η κατάρρευση) των τελευταίων κοιτίδων του Ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κύπρου, εκτιμώνται ως καλά (κάλλιστα) ή κακά (κάκιστα) γεγονότα (θέματα, καταστάσεις, συνθήκες), στο μέτρο που τα παιδιά μου, τα παιδιά σου και τα παιδιά του κόσμου με τα οποία συνυπάρχουν χαίρονται ή αγωνιούν, ευτυχούν ή δυστυχούν, ηρεμούν ή δοκιμάζονται. Γιατί σ’αυτά ανήκει πλέον ο κόσμος που τους κληροδοτούμε. Ένας κόσμος παρηκμασμένος, ασταθής-μετέωρος και αμαρτωλός. Τεράστιες, ως εκ τούτου, οι ευθύνες και ενοχές μας.                                                                                                                                            
    Ειλικρινώς, πιστεύω ότι, εάν ένιοι εξ ημών καταφέρουμε να συμβάλλουμε, έστω και στο ελάχιστον, με ή χωρίς τη συνηγορία του (κατ’ αρχάς) οφειλέτου προς τους πολίτες του (και πρωτίστως προς τους νέους του) κράτους (κατά πως το οφείλει), συμμετέχοντας ουσιαστικά στην άμβλυνση των προβλημάτων τους (ανεργία κυρίως και ασφάλιση), στη μείωση της έντασής τους, στην αναζωπύρωση του ενδιαφέροντός τους για τη ζωή, παράλληλα με την αναθέρμανση της πίστεώς τους προς τον Δημιουργό, τότε πιθανόν να δικαιούμεθα να αισθανθούμε ως οι ευτυχέστεροι των θνητών. Και αν η συνεισφορά μου αυτή αποτελέσει (καταστεί) σημαντικό γεγονός (ή θρίαμβος για την ανθρώπινη μηδαμηνότητά μας) φαντασθείτε πόσο απείρως αποτελεσματικότερη, λαμπρότερη, ουσιωδέστερη θα ήταν η παρέμβαση για τον Πλάστη των πάντων.                                                                                       
    Κινούμαστε, ενεργούμε και βολευόμαστε μέσα στο τέλμα που βιώνουμε τώρα. Κακώς! Το τώρα υποκρύπτει κατά τεκμήριο προχειρότητα, τη νευρικότητα της σπουδής, τις παραλείψεις της μη ψύχραιμης ματιάς, την δικαιολογία …εμφάνισης  του πλημμελούς. η λατρεία του τώρα ενέχει κινδύνους ενίοτε σοβαρούς. Δεν πείθομαι για τις προθέσεις των …dealer που το προβάλλουν αδιαλείπτως, με τρόπο που αυτό καθίσταται ηρωποιήσιμη έννοια, διότι (δήθεν) αντιπαρατίθετα επαρκώς και επιτυχώς στο: “αύριο θα είναι αργά”,    στo: ο χρόνος έχει νόημα μόνον ως “τώρα”, στους: … “καιρούς τους ου μενετούς”,… Έτσι το θέλουν αυτοί, που ερήμην μας θέσπισαν τους κανόνες του παιχνιδιού και εξακολουθούν να κινούν τα νήματα, που συνδέονται με τις άβουλες μαριονέτες. Εμείς ωστόσο δεν πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Ή πρέπει να αγωνισθούμε για να αποτινάξουμε το status της παρακμής ή να τους αποδεχθούμε. Πάντως, η αδράνεια (απραξία, ραστώνη), η αδιαφορία, η στατικότητα, η χωρίς όρους αποδοχή μιας κατάστασης που δεν είναι σε θέση να σχεδιάσει το μέλλον της,  χαρακτηρίζεται ως μέγα λάθος. Για εμάς τους Χριστιανούς υπάρχει   και το “αύριον”και το “εις τους αιώνας των αιώνων” και το ισόκυρον “εσαεί”. Αν σήμερα το έλλειμμα  δικαίου και ανθρωπιάς είναι κάτι περισσότερο από εμφανές, αύριο ίσως υπάρξει περίσσευμα.  «Όμως αύριο», προβάλλουν κάποιοι το επιχείρημα, «δεν θα υπάρχουμε εμείς». Τεράστια πλάνη αγαπητοί μου αναγνώστες αναγνώστες. Το σήμερα εν πρώτοις, είναι το αύριο για το οποίο ανησυχούσες χθες. Τίποτε δεν απόλλυται! Είμαστε τέκνα του Θεού. Στο αχανές σύμπαν, το ενδιαίτημά Του, υπάρχει θέση και χώρος, για όλους τους πιστεύοντες εις τον Επουράνιον Πατέρα. Η ζωή συνεχίζεται στο διηνεκές. Στο κορεσμένο, από την απειρία των “τώρα” και των  σήμερα” του κόσμου, οι νέοι μας μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ενός γεμάτου ευχάριστες εκπλήξεις ένθεου αύριο. Εκείνος θα λάβει υπόψιν τις ικεσίες τους και θα τους υποδείξει το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν, για να καταστούν άξιοι της νέας ζωής και της Βασιλείας Του. Τώρα χαρίστε αγάπη, καλοσύνη, φιλικότητα στους αναξιοπαθούντες πλησίον σας και φανερώστε τα φιλάνθρωπα αισθήματά σας, αν θέλετε το αύριο του Θεού να σας συμπεριλάβει υπό την σκέπη του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου