Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

«Υποσουλφίτ». Διήγημα ( Κεφάλαιο Γ΄ )



«Υποσουλφίτ». Διήγημα ( Κεφάλαιο Γ΄ )
    Συνεχίζεται σήμερα με την ανάρτηση του Κεφαλαίου Γ΄, το διήγημα του Παντελή Γιαννακόπουλου με τίτλο « ΥΠΟΣΟΥΛΦΙΤ», που είχε την καλοσύνη να μου στείλει.   
    Ελπίζω να το διαβάσετε και να το βρείτε ενδιαφέρον, όπως το βρήκα εγώ.
Διήγημα   
Υποσουλφίτ
Γ
-συνέχεια από το προηγούμενο-

Ο “σύζυγος της κυρίας Στρατηλάτη”, έτσι αποκαλούσαν τον ευγενικό και ήπιων τόνων καπνέμπορο, ήταν σφόδρα ερωτευμένος με την νεαρή και δυναμική γυναίκα του και ικανοποιούσε αγόγγυστα όλα της τα καπρίτσια. Αν και ήθελε να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο μεγάλωμα των παιδιών τους η “μικρή” του -έτσι του άρεσε να την αποκαλεί- δεν της στάθηκε εμπόδιο στην έκφραση των ενδιαφερόντων της, ούτε της απαγόρευσε να συμμετέχει ενεργώς στο κοινωνικό γίγνεσθαι της πόλης. Στο τέλος-τέλος την καμάρωνε και ήταν υπερήφανος γι’ αυτήν. Μη όντας και ο ίδιος από υποδεέστερη της δικής της κοινωνική τάξη, γόνος προσφύγων Μικρασιατών που απώλεσαν την περιουσία τους από τον Τούρκο και κυνηγημένοι εγκαταστάθηκαν στη φιλόξενη Θεσσαλονίκη, έδειχνε -αν και μεγαλύτερός της- μια τεράστια ανοχή για ό,τι αποτελούσε έστω και καθ’ υπερβολήν επιλογή της νεαρής συζύγου του.. Εκείνη Κολωνακιώτισσα που τον επέλεξε από τόσους άλλους πολύφερνους υποψήφιους γαμπρούς και τον ακολούθησε στην επαρχία … “Αυτό αν δεν είναι θυσία !”, αναλογιζόταν και κατέληγε στο: Διά ταύτα, “δεν μου επιτρέπεται να την επιπλήξω” ...…
Ένα κυριακάτικο Μαγιάτικο πρωινό, καθώς προγευμάτιζαν στη βεράντα του σπιτιού τους και τα παιδιά έπαιζαν ξέγνοιαστα στον κήπο, κράτησε για λίγο το χέρι της στα δικά του, της είπε ότι την λατρεύει και της απήγγειλε το ποίημα “Τα δυο χέρια μου του Γ. Δροσίνη :
Τα δυο χέρια μου στα χέρια σου τα πιστά κι αγαπημένα
σαν κισσού κλωνάρια δέθηκαν -πεθαμένα θα λυθούν
Κι αν μια μέρα τ’ αποδιώξουνε, θ’ απομείνουν απλωμένα
για να σ’ ευλογήσουν άφωνα και για να προσευχηθούν.
Σηκώθηκε ύστερα αργά, σκάλισε την πίπα του, στάθηκε από πίσω της, ακούμπησε με το δεξί του χέρι τον ώμο της και της είπε σοβαρά σκύβοντας ελαφρώς: «Μικρή μου, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας και να διώξουμε τους υπηρέτες. Οι μετοχές μου δεν πήγαν καλά, η επιχείρησή μας όπου να’ ναι κηρύσσει πτώχευση. Θα γράψουμε τα παιδιά σε δημόσιο σχολείο, θα μείνουμε σε μικρότερο σπίτι … θα επιβιώσουμε … μην ανησυχείς, έχε μου εμπιστοσύνη». Πετάχτηκε όρθια, στράφηκε προς το μέρος του, τον ατένισε αγέρωχα και έκλεισε τη συζήτηση : «Θα σταθώ πλάι σου,  καλέ μου, μαζί θα αγωνισθούμε και σύντομα θα αποκτήσουμε και πάλι ό,τι απωλέσαμε!…». Ύστερα αγκαλιάστηκαν με θέρμη. Τα δάκρυά τους αναμείχθηκαν με τις βροχοστάλες που έφερε το ανοιξιάτικο μπουρίνι καθώς ξέσπασε ξαφνικά και πριν προλάβουν να κατεβάσουν τις τέντες. Τα παιδιά αλαλάζοντας χώθηκαν κάτω από το μόνιμο σκέπαστρο στο βορειοανατολικό άκρο της αυλής………..
Τα σημαντικά γεγονότα που άλλαξαν ριζικά τη ζωή και τις προοπτικές της οικογένειας Στρατηλάτη συνέβησαν, κατά έναν περίεργο τρόπο, τον Ιούνιο: Στις αρχές του μήνα γνωστοποιείται η πτώχευση της επιχείρησης. Λίγες μέρες αργότερα η ηρωίδα μας έρχεται, για πρώτη και τελευταία φορά, σε επαφή με τους δικούς της στην Αθήνα. Τους γνωστοποιεί τη δεινή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς της ζητώντας τους κάποια βοήθεια. Την αγνοούν. Στις 10 Ιουνίου πωλούν την έπαυλή τους και εγκαθίστανται σε ενοικιασμένο τριάρι διαμέρισμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κοντά στον Μητροπολιτικό Ναό. Στις 27 του ίδιου μήνα ο σύζυγός της παθαίνει εγκεφαλικό βαριάς μορφής. Στην εντατική του Νοσοκομείου, μετά από σαράντα οκτώ ώρες και ύστερα από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά αφήνει την τελευταία του πνοή. Στις 30 γίνεται η κηδεία του στον ίδιο ναό που έγινε και ο γάμος του. Ελάχιστοι οι παριστάμενοι στην νεκρώσιμη ακολουθία και ελαχιστότεροι αυτοί που  συλλυπούνται τη χήρα μετά την ταφή και την παράθεση του καφέ της παρηγοριάς  στα Κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας  Η αυλαία της πρώτης πράξης της ιστορίας της γνωστής οικογένειας έπεφτε βαριά διαχωρίζοντας τελεσίδικα το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Τίποτε πια δε θα είναι σαν και χθες: ενδιαίτημα, ενδυμασία, φαγητό, σπουδές των παιδιών, διασκέδαση… Το όχημα της οικογένειας Στρατηλάτη ακυβέρνητο πλέον κινδύνευε να γκρεμισθεί στον πρώτο ολισθηρό κατήφορο που θα συναντούσε.
Ο κίνδυνος που διαγραφόταν στον ορίζοντα για τη νέα γυναίκα και τα παιδιά της προμηνύονταν άμεσος και ιδιαίτερα απειλητικός. Η μόνη λύση ήταν να το σταματήσει κάποιος πιέζοντας σταθερά και ψύχραιμα την πέδη και τραβώντας δυνατά τους χαλινούς, μέχρι να χαραχθεί(και να αποφασισθεί) η νέα του πορεία. Και τότε ανέλαβε δράση η πληγωμένη αριστοκράτισσα. Με το αλάθητο ένστικτό της επένδυσε το μικρό κεφάλαιο που της άφησε ο σύζυγός της σε μετοχές του εξωτερικού με μεγάλο ρίσκο “Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται” σκέφτηκε. Κέρδισε κάποια χρήματα και επανέλαβε το πείραμα πάλι και πάλι. Ταυτόχρονα χρησιμοποίησε συλλήβδην τους επώνυμους της Θεσσαλονίκης για την προώθηση των προσωπικών της φιλοδοξιών. Κράμα αισιοδοξίας, θάρρους, ανάγκης για επιβίωση αλλά και ευφυΐας οι ενέργειές της,  της απέφεραν σημαντικά οφέλη. Όχι, ίσως, τόσα ώστε να σπαταλά ασύδοτα, αρκετά πάντως για να την κάνουν να νιώθει οικονομικά αυτάρκης, προκειμένου να μη λείπει τίποτε από το σπιτικό της, αλλά και για να είναι σε θέση να προβαίνει η ίδια της σε μικρής έκτασης αγαθοεργίες, ικανές ωστόσο να συντηρήσουν τη φυσιογνωμία του φιλάλληλου προφίλ της, που με τόση επιμέλεια καλλιέργησε (επιτυχώς) τα τελευταία χρόνια. Την περίοδο αυτή πολύς κόσμος δούλεψε για εκείνην. Το κυνικό επιχείρημα «ο σκοπός…διπλοαγιάζει τα μέσα», που λάνσαρε τη μέρα των γενεθλίων της, τα οποία γιόρτασε κατά τρόπο λαμπρό στο ξενοδοχείο The Grate Alexander, προσδιόρισε μια ολόκληρη εποχή. Είναι για να φρίττει κανείς μ’αυτά που ακούσθηκαν εκείνο το βράδυ στα πηγαδάκια στις γωνιές του μεγάλου κήπου για τη μοναδική αυτή γυναίκα. Ότι είναι μια Αθηναία αριβίστρια που δημιουργεί και διαλύει συλλόγους, που ανεβάζει και κατεβάζει διοικητικά συμβούλια, που οργανώνει και ακυρώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις… Θεέ μου! Η ζηλοφθονία και η κακογλωσσιά σε όλο τους  το μεγαλείο. Και αυτά να εκστομίζονται εκ χειλέων φιλικών και θηλέων (κατά τεκμήριο) που ευεργετήθηκαν πολλαπλώς από την Πρόεδρο.
 Η Στρατηλάτη, αντίθετα με όσα τις καταλογίζουν οι μικρόψυχες άσπονδες φίλες της, σχεδίασε και υλοποίησε αμέτρητες εκδηλώσεις κατά τις οποίες εξήρε την προσωπικότητα και τη δυναμική των γυναικών, χωρίς να απόλλυνται η χάρη, η κομψότητα, το στυλ. Μίλησε με αποδείξεις για τη φινέτσα, την ευαισθησία, το αιθέριο της ύπαρξης της γυναίκας, ενώ δεν έλειπαν από το… ρεπερτόριό της οι αιφνιδιαστικές συγκεντρώσεις για τα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας, οι λήψεις αποφάσεων πολιτιστικών φορέων και συλλόγων επί θεμάτων που τους αφορούσαν για τις οποίες φρόντιζε να δημοσιευθούν στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο, καθώς και η τοιχοκόλληση των ψηφισμάτων σε κεντρικά δημόσια κτίρια και καταστήματα και άλλες ων ουκ έστιν αριθμός δραστηριότητες, που την έκαναν πασίγνωστη και εξαιρετικά αγαπητή σε ένα σύνολο μερικών χιλιάδων γυναικών και ανδρών που την ακολουθούσε, τη στήριζε και την εξέλεγε συνεχώς με διάφορους τίτλους στους σοβαρότερους συλλογικούς πολιτιστικούς φορείς. Και το ρεύμα αυτό συνεχώς να διογκούται,  για να γίνει κάποτε  πλημμυρίδα που παρέσυρε στο διάβα της κάθε τι σαθρό, παρηκμασμένο, οπισθοδρομικό. «Θα ήμουν η ευτυχέστερη θνητή του κόσμου αν μπορούσα να κατατμήσω τον εαυτό μου σε δεκάδες Στρατηλάτισσες. Πόσα θα μπορούσα να κάνω τότε για το συνάνθρωπό μου!», έλεγε συχνά.
                                                                                                                                                  -συνεχίζεται-
                                                                                                                        Παντελης Γιαννακόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου