«Υποσουλφίτ». Διήγημα ( Κεφάλαιο ΄Β )
Συνεχίζεται σήμερα με την
ανάρτηση του Κεφαλαίου ΄Β, το διήγημα του Παντελή
Γιαννακόπουλου με τίτλο « ΥΠΟΣΟΥΛΦΙΤ», που είχε την καλοσύνη να μου στείλει.
Ελπίζω να το διαβάσετε και να το βρείτε
ενδιαφέρον, όπως το βρήκα εγώ.
Διήγημα
Υποσουλφίτ
Β
-συνέχεια
από το προηγούμενο-
Ας μη σας κουράσω και ας μη σπαταλήσω άλλο την υπομονή
σας προβάλλοντας και τα λοιπά πρόσωπα της φωτογραφίας. Δεν έχει νόημα.
Αναφέρθηκα μόνο στα πλέον γνωστά. Σ’αυτά που δικαιολογούν την καταγραφή της
ιστορίας, αφού το ήθος που αποπνέουν, η ευπρέπεια και η φυσική τους ευγένεια
μαζί με έναν ελεγχόμενο παρορμητισμό και μία αιφνιδιάζουσα αποφασιστικότητα, τα
κάνει να ξεχωρίζουν. Είναι τα άτομα για τα οποία η ίδια η ζωή κλώθει ξεχωριστό
περίγραμμα και γνέθει το μαγνάδι που τα περιβάλει σαν φωτοστέφανο στη γήινη
πορεία τους.
Για την κυρία Στρατηλάτη που η αύρα της κάλυπτε
θαρρείς σημαντικό μέρος του πλάνου με την αδιόρατη
δυναμική που εξέπεμπε, τί άλλο να πω; Γυναίκα με πληθωρική προσωπικότητα
και εκρηκτικό ταμπεραμέντο, που διοικούσε δια της πυγμής και αλίμονο σ’ όποιον
της εναντιώνετο εξεπιτούτου και κατά
σύστημα, για να’ χει απλώς να καυχιέται στους οικείους του για τη θαρραλέα
στάση του. Αρχικά τον κατατρόπωνε με την χειμαρρώδη ευγλωττία της, ακολούθως
τον «έδενε φιόγκο» -κατά την
προσφιλή φράση των θαυμαστών της- με τα επιχειρήματά της και τέλος τον καθιστούσε ... επαίτη στις αναμονές των αιτημάτων.
Βέρα Αθηναία στην καταγωγή η Στρατηλάτη. Αστή που
μεγάλωσε με δασκάλους μουσικής και κάθε είδους υπηρέτες στο τεράστιο διώροφο
αρχοντικό της οδού Κριεζώτου και σπούδασε στα αριστοκρατικότερα ιδιωτικά της
εποχής. Γόνος (όχι, ακριβώς) επιφανούς γλύπτου που τα έργα του κοσμούν τις
μεγαλύτερες προθήκες του κόσμου. Μια καλλονή με σπιρτόζικο πνεύμα και πλούσια
εσωτερικότητα που δεν παραπονιόταν για τίποτε. Γνώριζε ότι η φύση είχε σταθεί εξαιρετικά
γενναιόδωρη μαζί της και σεμνύνονταν γι’ αυτό. Πάντως, κάποιοι που τη γνώριζαν
παιδιόθεν, ισχυρίζονταν στις προσωπικές τους συζητήσεις ότι το παρορμητικό του
χαρακτήρα της το είχε κληρονομήσει από τη μητέρα της, πασίγνωστη στο πανελλήνιο για τα …
κατορθώματά της ως Αρσακειάδα. Υποστήριζαν ότι η μητέρα της στα δεκαεπτά της
κιόλας “κλέφτηκε” με τον τριαντάχρονο καθηγητή της των μαθηματικών, φέρελπι νέο
και επιστημονική ελπίδα του έθνους, γνωστό για τις έρευνές του πάνω στις φραγμένες συναρτήσεις, το Ολοκλήρωμα
Στίλτζες και άλλα … ακατανόητα.
Μετά μία εβδομάδα ακριβώς και αφού ο πατέρας της έβαλε
λυτούς και δεμένους να τους αναζητούν καθ’όλο το μήκος και πλάτος της
πρωτεύουσας ”, τους ανακάλυψαν στην Ύδρα. Ο καθηγητής κρίθηκε προφυλακιστέος
και οδηγήθηκε… σιδεροδέσμιος στο Μπογιάτι. Εκείνη κλήθηκε να απολογηθεί ενώπιον
της Επιτροπής Βαρέων Παραπτωμάτων του
Σχολείου, που αναζητούσε τη … φόρμουλα να την απαλλάξει από τις κατηγορίες.
Και τότε εκδηλώνεται σ’όλη της τη … μεγαλοπρέπεια η ατίθαση ιδιοσυγκρασία της.
Αποκαλεί συλλήβδην τα μέλη της επιτροπής κρυόκωλους,
ανέραστους και ανοργασμικούς, επειδή θεωρούν κολάσιμη την πράξη της. Την αποβάλουν επ’ αόριστον από
το ευαγές ίδρυμα, για να την ξαναδεχτούν όμως πολύ σύντομα και πάλι στις τάξεις
του, ύστερα από παρέμβαση του ίδιου του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων και
δήλωση μετανοίας της ιδίας (κάποιοι υποστήριξαν ότι η δήλωση ουδέποτε έγινε).
Για την τύχη του καθηγητού στάθηκε αδύνατο να
εξασφαλισθούν διασταυρωμένες πληροφορίες. Κάποιες από αυτές που συνελέγησαν
ύστερα από πολύ κόπο, συνέκλιναν στο ότι ο νεαρός επιστήμονας απεπέμφθη (μάλλον
βιαίως) στην αλλοδαπή και συγκεκριμένα στην βόρεια Αυστραλία, όπου όμως βρήκε
τραγικό θάνατο ένα χρόνο αργότερα, όταν Αβοργίνας σε κατάσταση αμόκ του έκοψε
την καρωτίδα με τη ματσέτα του........................
Γοητευμένος από την ασύγκριτη ομορφιά της μητέρας της
ηρωίδας μας, ο ονομαστός γλύπτης και μοναδικός κληρονόμος μιας τεράστιας
περιουσίας Στρατηλάτης τη νυμφεύθηκε, λίγο μετά την αποφοίτησή της από το
Αρσάκειο και ενώ διήνυε τον τρίτο μήνα της κυήσεώς της. Από τον παράνομο δεσμό
της με τον καθηγητή γεννήθηκε η… Στρατηλάτη η νεότερη, η ηρωίδα μας.
Η στοργή πάντως του καλλιτέχνη προς τη θετή κορούλα
του ποτέ δεν ήταν ανάλογη της επαγγελματικής και κοινωνικής του καταξίωσης και
συνεπακόλουθα της φήμης του. Την κάποια τρυφερότητα που διέθετε, την κράτησε
για το γιό του, που είδε το φώς της ζωής δύο χρόνια αργότερα. Στα είκοσι
τέσσερά της η Στρατηλάτη σύζυγος και μητέρα το έσκασε με έναν έμπορο χαλιών
-μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα- με τον οποίο εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα
Δαρδανέλλια (το Τσανάκαλε των Τούρκων ή τον Ελλήσποντο των Ελλήνων). Την βρήκαν
πνιγμένη στο Κοτζά Τσάι πέντε μήνες μετά τον ερχομό της στον άγνωστο γι’ αυτήν
τόπο. Υποστηρίχτηκε από τις αρχές ότι ήταν ατύχημα. Κάποιοι πάντως επέμεναν ότι
τη βρήκαν με πολτοποιημένο το κεφάλι στα χαλάσματα της αρχαίας Αβύδου. Από τα
δύο ετεροθαλή αδέλφια, χωρίς να είναι απολύτως εξακριβωμένο, κανένα δεν έμαθε
ποτέ την αλήθεια για τη μητέρα του. Ο πατέρας τους ξαναπαντρεύτηκε και
απέκτησαν και δύο ακόμη αδελφάκια σχετικά νωρίς. Ένα μοντέρνο οίκημα τριών
επιπέδων, δέκα δωματίων, με πισίνα, γήπεδο τένις, μπάρμπεκιου, κήπους, χώρους
στάθμευσης και άλλες βοηθητικές κατασκευές χτίσθηκε ειδικά γι’ αυτούς στην
Κηφισιά και τους φιλοξένησε πολύ σύντομα.
Η νεαρή Στρατηλάτη που μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που
όλοι θα το ζήλευαν, προφανώς διέθετε αλληλοσυγκρουόμενα γονίδια και ως εκ
τούτου κάποιες ακραίες συμπεριφορές της θα μπορούσε να δικαιολογηθούν από έναν
δίκαιο (ουδέτερο και αδέκαστο) παρατηρητή. Στα δεκαοκτώ της διεκήρυξε προς
συγγενείς και φίλους ότι είναι ενήλικη.
Και δεν βράδυνε να το αποδείξει. Το βράδυ της ίδιας μέρας ακολούθησε τον
καπνέμπορο φίλο της στη Θεσσαλονίκη. Ταξίδεψαν με την υπερταχεία. Δεν είχε
ανέβει ποτέ της σε τρένο, αν και το επιθυμούσε και ο σαραντάχρονος σύντροφός
της δεν της χάλασε το χατίρι. Το βραδάκι ο πατέρας της διάβασε το σημείωμα που
του άφησε: “Μη μου θυμώσεις φάδερ, κάνω αυτό που μου αρέσει. Μόνο σκάλισέ μου την
προτομή και στείλε μού την post restant
στη Θεσσαλονίκη, μήπως και τα οικονομήσω μέρες που είναι. Μη λησμονήσεις την
υπογραφή σου”. Δεν είχε
χιούμορ ο μέγάλος καλλιτέχνης γι αυτό και δεν υλοποίησε την επιθυμία της
προγονής του. Εκείνος και ο γιός του ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτήν και φυσικά
ούτε και που ξανασυναντήθηκαν ποτέ… Παντρεύτηκε τον αγαπημένο της στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας. Στο γάμο
της παρέστη όλη η εμπορική και επιχειρηματική ελίτ της Θεσσαλονίκης ενώ ήταν
ελάχιστοι οι προσκεκλημένοι των γραμμάτων και της τέχνης. Το γαμήλιο δείπνο
παρετέθη στην έπαυλη του γαμπρού στο Πανόραμα. Το καλό κρασί και οι σαμπάνιες
έρρεαν άφθονα, και η μπελούγκα, τα εδέσματα και οι παντός είδους λιχουδιές ήταν
ό,τι καλύτερο παρασκεύαζε και προμηθεύονταν από τις ευρασιατικές αγορές η
Βασίλισσα του Βορρά……………………………………………………………………….
Δέκα χρόνια
πέρασαν μέσα στην πολυτέλεια, τα ταξίδια, τις ψυχαγωγικές και τις πάσης φύσεως
εκδηλώσεις. Γνώριζε πια σχεδόν κάθε γωνιά της πόλης η οποία και ανταπέδιδε τις…
φιλοφρονήσεις της. Κράτησε, ως πιο εύηχο, το επίθετο του (θετού) πατέρα της και
μ’αυτό αναφερόντουσαν στο πρόσωπό της μικροί και μεγάλοι. Τα επιλεγμένα
καταστήματα διασκεδάσεως της κρατούσαν πάντα ρεζερβέ το πρώτο τραπέζι στην
πίστα, αφού με το μπρίο, το κέφι και τη ζωντάνια της ξεσήκωνε το κοινό που γλεντούσε
μέχρι πρωίας τρώγοντας και πίνοντας ασταμάτητα προς μεγάλη τέρψη των
εργαζομένων σ’ αυτά. Ήταν πασίγνωστη και περιζήτητη στις παρέες και γινόταν
αγώνας για να εξασφαλίσουν την παρουσία της. Και παρ’ όλο ότι η κοσμική ζωή, τα
απογευματινά τέϊα, οι επιδείξεις μόδας, τα εγκαίνια, τα διάφορα γκαλά κ.λπ. δεν
ήταν αυτά που την τραβούσαν, εκείνη εν τούτοις παρίστατο συχνά. Οι προτιμήσεις
της ήταν… άτυπες μάλλον εκδηλώσεις, περισσότερο…κινητικές, και ασφαλώς
ζωηρότερες: χοροεσπερίδες ας πούμε, βεγγέρες, εορταστικές εκδηλώσεις που
κατέληγαν σε χορευτικές, εκδρομές, λαμπαδηφορίες, ορειβασία κ.λπ. Ήταν
εμπεπλεγμένη και με τον Οδηγισμό, από την Αθήνα ακόμη. Διετέλεσε αστεράκι,
πουλάκι, οδηγός έφηβη και μεγάλη οδηγός. Φυσική συνέπεια επομένως αυτής της εμπειρίας υπήρξε και η εδώ ανάμειξή της στα δρώμενα του Σώματος
των Ελληνίδων Οδηγών, όπου ανέλαβε το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων, που
μεριμνούσε για τη συνεργασία του Σώματος με τους πολιτιστικούς και
πολιτισμικούς φορείς της Χώρας, αλλά και με την Παγκόσμια Οργάνωση Οδηγών
(την περίφημη WAGGGS), με την Ευρωπαϊκή
Επιτροπή καθώς και με άλλες οργανώσεις. Μια ακούραστη νεαρή δυναμική κυρία
η οποία γέννησε το πρώτο της παιδί, ένα γεροδεμένο αγοράκι τεσσάρων κιλών, το
1962. Νταντάδες και λοιπό υπηρετικό προσωπικό κατέστησαν σχεδόν… απαγορευτική
της επαφή της και με το πρώτο και με τα άλλα δύο παιδιά της, ένα κοριτσάκι και
ένα ακόμη αγοράκι που γεννήθηκαν με διαφορά ενός περίπου χρόνου το ένα με το
άλλο. Ήταν βέβαια και η ιδιοσυγκρασία της που δεν την κατέτασσε στις κλασσικές
μητέρες. Ούτε θήλασε, ούτε άλλαξε πάνες, ούτε ξενύχτησε στο προσκέφαλο των
παιδιών της. Baby sitter είχαν επωμισθεί, έναντι αδράς αμοιβής, αυτήν την
υποχρέωση και όταν ξεπετάχτηκαν και άρχισαν να περπατούν, να μιλούν και να
διαβάζουν, ανέλαβαν ειδικοί παιδαγωγοί. Όχι πως δεν αγαπούσε τα παιδιά της και
δεν τα φρόντιζε. Και τρυφερή και υπομονετική και πολύ οικεία ήταν όταν τα συναντούσε. Ωστόσο θα
’λεγε κανείς ότι ένιωθε περισσότερο ως η μεγάλη τους αδελφή, παρά ως μητέρα
τους. Προτιμούσε να χαριεντίζεται και να παίζει μαζί τους (παιδί αισθάνονταν
και η ίδια) εκεί, στις αλάνες κοντά στο Καραμπουρνάκι και αργότερα να
κάνουν ιππασία στην πρόχειρη ιπποδρομιακή πίστα της 3ης ΜΟΜΑ.
Εκείνα, τα μικρά, καβάλα σε καθαρόαιμα πόνυ που τα έσερναν από το χαλινάρι οι
εκπαιδευτές, έκαναν σαν τρελά από τη χαρά τους………………………………………….
-συνεχίζεται-
Παντελής
Γιαννακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου