Η κουρδική ανεξαρτησία στο κέντρο των ισραηλινών σχεδίων αναδιάταξης
της Μέσης Ανατολής
Το έστειλε ο Γιώργος Επιτήδειος
Δεν είναι από
ψυχική καλοσύνη ή αγάπη για τη δικαιοσύνη (sic) που το Ισραήλ βρίσκεται δίπλα στο πλευρό των
Κούρδων στο σχέδιο ανεξαρτησίας τους. Η θέση του βασίζεται καταρχάς σε
γεωπολιτικές σκέψεις: να μειωθεί η επιρροή
του Ιράν στην περιοχή, ιδίως στο Ιράκ, τη Συρία και το Λίβανο, να το απομονώσει
ξανά. Στη συνέχεια, για ιδεολογικούς λόγους: το Ισραήλ αρέσκεται να ταυτιστεί με τον αγώνα των
Κούρδων για ένα Κράτος, το οποίο θα ήταν παρόμοιο με εκείνο των Σιωνιστών
Εβραίων - των οποίων πρέπει να διατηρηθεί η μνήμη με
κάθε κόστος - αλλά σε ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό
πλαίσιο και με καταστροφικές συνέπειες για τον παλαιστινιακό Λαό (AFI-Flash).
Οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί παρακολούθησαν με πολύ προσοχή το δημοψήφισμα των Κούρδων του Ιράκ και οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι όπως και ορισμένοι Παλαιστίνιοι - για διαφορετικούς λόγους - ήταν ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, για την απόσχιση από το Ιράκ.
Οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί παρακολούθησαν με πολύ προσοχή το δημοψήφισμα των Κούρδων του Ιράκ και οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι όπως και ορισμένοι Παλαιστίνιοι - για διαφορετικούς λόγους - ήταν ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, για την απόσχιση από το Ιράκ.
Δεδομένης της
αντίδρασης της Βαγδάτης και της οργής της Τεχεράνης και της Τουρκίας, οι οποίες
έχουν όλες επαναστατημένες μειονότητες, η δημιουργία ενός Κουρδιστάν στο βόρειο
Ιράκ δεν είναι για αύριο. Την υποστήριξη των Παλαιστινίων στους Κούρδους είναι
εύκολο να τη καταλάβουμε: όταν η Γαλλία και η Βρετανία χώρισαν πριν από έναν
αιώνα, τη Μέση Ανατολή σε Κράτη, αγνοήθηκαν παντελώς και όπως οι Κούρδοι,
παγιδεύτηκαν σε διάφορα εδάφη, καταπιεσμένοι από τους ιδιοκτήτες τους.
Το ενδιαφέρον του Ισραήλ για την ανεξαρτησία αυτή είναι πιο περίπλοκο να προσδιοριστεί. Ο πρωθυπουργός Netanyahu ήταν ο μόνος ηγέτης στον κόσμο που υποστήριξε το κουρδικό σχέδιο. Άλλοι πολιτικοί μίλησαν για « ηθικό δικαίωμα » των Κούρδων να έχουν κράτος, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ήταν ασύμβατο με την προσέγγισή τους στην παλαιστινιακή υπόθεση.
Σε πρώτη φάση, το Ισραήλ θα κερδίζει πάρα πολύ, επειδή οι Κούρδοι κάθονται σε τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα, και δεδομένου ότι δεν έχουν καμία επιφύλαξη να του το πωλήσουν σε αντίθεση με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία. Αλλά οι λόγοι αυτής της υποστήριξης είναι πολύ βαθύτεροι. Έχει υπάρξει μυστική συνεργασία μεταξύ των δύο οντοτήτων εδώ και δεκαετίες. Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης εξήραν τους στρατηγούς, τώρα συνταξιούχους, οι οποίοι εκπαίδευσαν τους Κούρδους στη δεκαετία του 1960. Οι δεσμοί αυτοί δεν έχουν ξεχαστεί ή δεν έχουν ολοκληρωθεί. Ισραηλινές σημαίες άνθισαν στις διαδηλώσεις για την ανεξαρτησία και οι Κούρδοι εξέφρασαν τη φιλοδοξία τους να γίνουν « ένα δεύτερο Ισραήλ ».
Το Ισραήλ θεωρεί τους Κούρδους ως σημαντικό σύμμαχο σε μια περιοχή που κυριαρχείται από τους Άραβες. Τώρα που η επιρροή του ισλαμικού κράτους μειώνεται, ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα εμποδίσει το Ιράν να γεμίσει το κενό. Το Ισραήλ θέλει ένα φράγμα κατά της μεταφοράς όπλων, πληροφοριών και τεχνογνωσίας από το Ιράν προς τους Σιίτες συμμάχους του στη Συρία και το Λίβανο. Αλλά το Ισραήλ έχει τώρα μια ευρύτερη άποψη των συμφερόντων του στην περιοχή που έτρεφε για πολύ καιρό και που εξήγησα με άφθονο περιεχόμενο στο βιβλίο μου « Israël and the clash of civilizations » (Το Ισραήλ και η σύγκρουση των πολιτισμών).
Αυτό ξεκίνησε με τον ιδρυτικό πατέρα του Ισραήλ, τον Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν, ο οποίος σχεδίασε τη στρατηγική της " συμμαχίας με την περιφέρεια ", ήτοι να εγκαθιδρύσει στρατιωτικούς δεσμούς με μη αραβικά κράτη όπως η Τουρκία, η Αιθιοπία, η Ινδία και το Ιράν του Σάχη, με σκοπό να βοηθήσει το Ισραήλ να σπάσει την περιφερειακή απομόνωση και να περιλάβει τον αραβικό εθνικισμό του Nasser στην Αίγυπτο. Ο Αριέλ Σαρόν, Ισραηλινός στρατηγός, παρέτεινε αυτό το δόγμα της ασφάλειας, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καλώντας το Ισραήλ να γίνει μια αυτοκρατορική δύναμη στη Μέση Ανατολή και να εξασφαλίσει ότι, μόνο το ίδιο, σε αυτό το μέρος του κόσμου θα διαθέτει το πυρηνικό όπλο, καθιστώντας το αναπόφευκτη δύναμη στα μάτια των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν επεξεργάστηκε το πώς το Ισραήλ θα μπορούσε να αξιοποιήσει αυτή την αυτοκρατορία, αλλά ένα σκαρίφημα δόθηκε στον ίδιο χρόνο με το σχέδιο Yinon που συντάχθηκε για την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση από έναν πρώην αξιωματούχο των ισραηλινών Εξωτερικών Υποθέσεων.
Ο Oded Yinon πρότεινε την κατάρρευση της Μέσης Ανατολής μέσω της διάλυσης των κυριότερων Κρατών της περιοχής - κυριότερων αντίπαλων του Ισραήλ - υποδαυλίζοντας τις θρησκευτικές και εθνοτικές συγκρούσεις. Έπρεπε να διασπαστούν αυτά τα κράτη, να αποδυναμωθούν έτσι ώστε το Ισραήλ να αναδυθεί ως η μόνη δύναμη στην περιοχή. Αυτή η ιδέα εμπνέει πάντα την πολιτική του στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης όπου διαχωρίζοντας τους Παλαιστίνιους σε μια σειρά ξεχωριστών θυλάκων, διαίρεσε οριστικά το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα, τρέφοντας ένα ισλαμικό εξτρεμισμό που λύεται στην Χαμάς και τον Ισλαμικό Τζιχάντ. Την ίδια ώρα, το Ισραήλ έχει δοκιμάσει αυτές τις ιδέες στο γειτονικό νότιο Λίβανο στον οποίο εισέβαλε για δύο δεκαετίες και όπου η παρουσία του έχει, επιπλέον, αυξήσει τις εντάσεις μεταξύ Χριστιανών, Δρούζων, Σουνιτών και Σιίτών.
Αυτή η στρατηγική της «βαλκανοποίησης» βρήκε αποδέκτες σε μια ομάδα γερακιών βουλευτών στις Ηνωμένες Πολιτείες, τους νέο-συντηρητικούς, οι οποίοι έγιναν εμφανείς κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Georges W. Bush, και οι οποίοι πολύ επηρεασμένοι, έγιναν οι υποστηρικτές της έννοιας να «συντριβούν» τα μεγάλα Κράτη, μεταξύ των οποίων το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία που ήταν αντίθετοι με την Αμερικανο-ισραηλινή κυριαρχία στην περιοχή. Η προτεραιότητά τους ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος είχε πυροδοτήσει πυραύλους στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου του 1991.
Παρότι, πολύ συχνά, θεωρημένη ως ατυχή δευτερεύουσα παρενέργεια της εισβολής στο Ιράκ, η αδιαφορία της Ουάσιγκτον ενώπιον της αιματηρής διάλυσης του Ιράκ σε Σουνιτικά, κουρδικά, Σιιτικά φρούρια έχει όλες τις εμφανίσεις μιας σκόπιμης πρόθεσης. Τώρα, οι Κούρδοι ετοιμάζονται να διαιωνίσουν αυτό το σχίσμα.
Η Συρία πήρε το ίδιο μονοπάτι, παγιδευμένη σε μια συγκλονιστική σύγκρουση που άφησε τον αρχηγό της αβοήθητο. Και μετά, η Τεχεράνη, ο στόχος των προσπαθειών του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών να καταργήσουν την πυρηνική συμφωνία που επιτεύχθηκε το 2015 και να την στριμώξουν σε μια γωνιά. Οι αραβικές, κουρδικές, Βαλουχικές και Αζερικές μειονότητες είναι ώριμες να επαναστατούν.
Τον περασμένο μήνα στη Διάσκεψη της Herzliya, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των υπηρεσιών ασφάλειας του Ισραήλ, η υπουργός Δικαιοσύνης, Ayelet Shaked, ζήτησε πάλι ένα κουρδικό Κράτος, λέγοντας ότι θα ήταν απαραίτητο για το Ισραήλ για να «αναμορφώσει» τη Μέση Ανατολή.
Η χαρτογράφηση της περιοχής από τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία θα οδηγήσει πιθανότατα, σε χάος τέτοιου είδους που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί εύκολα ένα ισχυρό, πυρηνικό Ισραήλ, προωθημένο από τις ΗΠΑ. Και, δυστυχώς, περισσότερες αναταράξεις δεν θα προωθήσουν το παλαιστινιακό ζήτημα στον κατάλογο των προτεραιοτήτων της διεθνούς κοινότητας.
Jonathan Cook (ανασκόπηση Τύπου: Blog του Jonathan Cook)
Πηγή (αρχική έκδοση ): Blog του Jonathan Cook
Μετάφραση και Σύνθεση : Xaviere Jardez
Το ενδιαφέρον του Ισραήλ για την ανεξαρτησία αυτή είναι πιο περίπλοκο να προσδιοριστεί. Ο πρωθυπουργός Netanyahu ήταν ο μόνος ηγέτης στον κόσμο που υποστήριξε το κουρδικό σχέδιο. Άλλοι πολιτικοί μίλησαν για « ηθικό δικαίωμα » των Κούρδων να έχουν κράτος, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ήταν ασύμβατο με την προσέγγισή τους στην παλαιστινιακή υπόθεση.
Σε πρώτη φάση, το Ισραήλ θα κερδίζει πάρα πολύ, επειδή οι Κούρδοι κάθονται σε τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα, και δεδομένου ότι δεν έχουν καμία επιφύλαξη να του το πωλήσουν σε αντίθεση με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία. Αλλά οι λόγοι αυτής της υποστήριξης είναι πολύ βαθύτεροι. Έχει υπάρξει μυστική συνεργασία μεταξύ των δύο οντοτήτων εδώ και δεκαετίες. Τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης εξήραν τους στρατηγούς, τώρα συνταξιούχους, οι οποίοι εκπαίδευσαν τους Κούρδους στη δεκαετία του 1960. Οι δεσμοί αυτοί δεν έχουν ξεχαστεί ή δεν έχουν ολοκληρωθεί. Ισραηλινές σημαίες άνθισαν στις διαδηλώσεις για την ανεξαρτησία και οι Κούρδοι εξέφρασαν τη φιλοδοξία τους να γίνουν « ένα δεύτερο Ισραήλ ».
Το Ισραήλ θεωρεί τους Κούρδους ως σημαντικό σύμμαχο σε μια περιοχή που κυριαρχείται από τους Άραβες. Τώρα που η επιρροή του ισλαμικού κράτους μειώνεται, ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα εμποδίσει το Ιράν να γεμίσει το κενό. Το Ισραήλ θέλει ένα φράγμα κατά της μεταφοράς όπλων, πληροφοριών και τεχνογνωσίας από το Ιράν προς τους Σιίτες συμμάχους του στη Συρία και το Λίβανο. Αλλά το Ισραήλ έχει τώρα μια ευρύτερη άποψη των συμφερόντων του στην περιοχή που έτρεφε για πολύ καιρό και που εξήγησα με άφθονο περιεχόμενο στο βιβλίο μου « Israël and the clash of civilizations » (Το Ισραήλ και η σύγκρουση των πολιτισμών).
Αυτό ξεκίνησε με τον ιδρυτικό πατέρα του Ισραήλ, τον Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν, ο οποίος σχεδίασε τη στρατηγική της " συμμαχίας με την περιφέρεια ", ήτοι να εγκαθιδρύσει στρατιωτικούς δεσμούς με μη αραβικά κράτη όπως η Τουρκία, η Αιθιοπία, η Ινδία και το Ιράν του Σάχη, με σκοπό να βοηθήσει το Ισραήλ να σπάσει την περιφερειακή απομόνωση και να περιλάβει τον αραβικό εθνικισμό του Nasser στην Αίγυπτο. Ο Αριέλ Σαρόν, Ισραηλινός στρατηγός, παρέτεινε αυτό το δόγμα της ασφάλειας, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καλώντας το Ισραήλ να γίνει μια αυτοκρατορική δύναμη στη Μέση Ανατολή και να εξασφαλίσει ότι, μόνο το ίδιο, σε αυτό το μέρος του κόσμου θα διαθέτει το πυρηνικό όπλο, καθιστώντας το αναπόφευκτη δύναμη στα μάτια των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν επεξεργάστηκε το πώς το Ισραήλ θα μπορούσε να αξιοποιήσει αυτή την αυτοκρατορία, αλλά ένα σκαρίφημα δόθηκε στον ίδιο χρόνο με το σχέδιο Yinon που συντάχθηκε για την Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση από έναν πρώην αξιωματούχο των ισραηλινών Εξωτερικών Υποθέσεων.
Ο Oded Yinon πρότεινε την κατάρρευση της Μέσης Ανατολής μέσω της διάλυσης των κυριότερων Κρατών της περιοχής - κυριότερων αντίπαλων του Ισραήλ - υποδαυλίζοντας τις θρησκευτικές και εθνοτικές συγκρούσεις. Έπρεπε να διασπαστούν αυτά τα κράτη, να αποδυναμωθούν έτσι ώστε το Ισραήλ να αναδυθεί ως η μόνη δύναμη στην περιοχή. Αυτή η ιδέα εμπνέει πάντα την πολιτική του στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης όπου διαχωρίζοντας τους Παλαιστίνιους σε μια σειρά ξεχωριστών θυλάκων, διαίρεσε οριστικά το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα, τρέφοντας ένα ισλαμικό εξτρεμισμό που λύεται στην Χαμάς και τον Ισλαμικό Τζιχάντ. Την ίδια ώρα, το Ισραήλ έχει δοκιμάσει αυτές τις ιδέες στο γειτονικό νότιο Λίβανο στον οποίο εισέβαλε για δύο δεκαετίες και όπου η παρουσία του έχει, επιπλέον, αυξήσει τις εντάσεις μεταξύ Χριστιανών, Δρούζων, Σουνιτών και Σιίτών.
Αυτή η στρατηγική της «βαλκανοποίησης» βρήκε αποδέκτες σε μια ομάδα γερακιών βουλευτών στις Ηνωμένες Πολιτείες, τους νέο-συντηρητικούς, οι οποίοι έγιναν εμφανείς κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Georges W. Bush, και οι οποίοι πολύ επηρεασμένοι, έγιναν οι υποστηρικτές της έννοιας να «συντριβούν» τα μεγάλα Κράτη, μεταξύ των οποίων το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία που ήταν αντίθετοι με την Αμερικανο-ισραηλινή κυριαρχία στην περιοχή. Η προτεραιότητά τους ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος είχε πυροδοτήσει πυραύλους στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου του 1991.
Παρότι, πολύ συχνά, θεωρημένη ως ατυχή δευτερεύουσα παρενέργεια της εισβολής στο Ιράκ, η αδιαφορία της Ουάσιγκτον ενώπιον της αιματηρής διάλυσης του Ιράκ σε Σουνιτικά, κουρδικά, Σιιτικά φρούρια έχει όλες τις εμφανίσεις μιας σκόπιμης πρόθεσης. Τώρα, οι Κούρδοι ετοιμάζονται να διαιωνίσουν αυτό το σχίσμα.
Η Συρία πήρε το ίδιο μονοπάτι, παγιδευμένη σε μια συγκλονιστική σύγκρουση που άφησε τον αρχηγό της αβοήθητο. Και μετά, η Τεχεράνη, ο στόχος των προσπαθειών του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών να καταργήσουν την πυρηνική συμφωνία που επιτεύχθηκε το 2015 και να την στριμώξουν σε μια γωνιά. Οι αραβικές, κουρδικές, Βαλουχικές και Αζερικές μειονότητες είναι ώριμες να επαναστατούν.
Τον περασμένο μήνα στη Διάσκεψη της Herzliya, τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των υπηρεσιών ασφάλειας του Ισραήλ, η υπουργός Δικαιοσύνης, Ayelet Shaked, ζήτησε πάλι ένα κουρδικό Κράτος, λέγοντας ότι θα ήταν απαραίτητο για το Ισραήλ για να «αναμορφώσει» τη Μέση Ανατολή.
Η χαρτογράφηση της περιοχής από τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία θα οδηγήσει πιθανότατα, σε χάος τέτοιου είδους που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί εύκολα ένα ισχυρό, πυρηνικό Ισραήλ, προωθημένο από τις ΗΠΑ. Και, δυστυχώς, περισσότερες αναταράξεις δεν θα προωθήσουν το παλαιστινιακό ζήτημα στον κατάλογο των προτεραιοτήτων της διεθνούς κοινότητας.
Jonathan Cook (ανασκόπηση Τύπου: Blog του Jonathan Cook)
Πηγή (αρχική έκδοση ): Blog του Jonathan Cook
Μετάφραση και Σύνθεση : Xaviere Jardez
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου