Στα απόνερα της Εθνικής Συμφιλίωσης.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

Στα απόνερα της Εθνικής Συμφιλίωσης.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Γρηγόριος Δημ. Νούσιας

    Ήταν Σάββατο ξημερώνοντας Κυριακή, 30 προς 31 Μαρτίου 1946. Και ενώ σε λίγο θα άνοιγαν οι κάλπες για τις εθνικές βουλευτικές εκλογές,  απρόκλητη και ανεξήγητη επίθεση ανταρτών στο Σταθμό Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο λάβωσε, παρ’ ολίγον θανάσιμα, τη νεοσύστατη, μετά την κατοχή, ελληνική δημοκρατία. Ο καπετάν Κικίτσας είχε μεταφέρει στον καπετάν Υψηλάντη την απόφαση του Αρχηγού Ζαχαριάδη για το ‘‘προειδοποιητικό χτύπημα’’. Ο ίδιος εκείνη την ημέρα έφευγε για το εξωτερικό με ενδιάμεσο σταθμό τη Θεσσαλονίκη. Τυχαίο;  Δέκα χωροφύλακες και εθνοφύλακες, οι πρώτοι νεκροί της ημέρας εκείνης.

    Ναι, την ημέρα εκείνη άρχιζε ο Τρίτος Γύρος για την κατάληψη της εξουσίας με τα όπλα από τον Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας (ΔΣΕ) με Αρχηγό τον Μάρκο Βαφειάδη και ‘‘θεϊκό’’ Καθοδηγητή τον  Νίκο Ζαχαριάδη,  παρά τον γενικό αφοπλισμό και την παράδοση των όπλων από όλες τις ανταρτικές ομάδες, που υπαγόρευε η Συμφωνία της Βάρκιζας, 12 Φεβ. 1945. Όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ εντέλλετο ‘‘το όπλο παραπόδα’’.  Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και οι φονικές μάχες εκατέρωθεν θα διαρκούσαν μέχρι την 29 Αυγούστου 1949.

    Πρωταγωνιστής της νίκης του Εθνικού μας Στρατού, ο θρυλικός Στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος από την Πρέβεζα. Θα τους συντρίψει. Και θα πεί, ‘‘Κάτω από τας σφαίρας των επαναστατών εις το Λιτόχωρον ήρχισεν η μάχη του Έθνους’’. Ο ίδιος, πριν μερικά χρόνια, στα ‘‘Δεκεμβριανά’’ το 1944, είχε κρατήσει την Αθήνα, και κατ’ επέκταση όλη την Ελλάδα, ελεύθερη.

    Από την άλλη πλευρά, ο Παρτσαλίδης ανερυθρίαστα θα δηλώσει, ‘‘Με το Λιτόχωρο ξεκινάει μιά πάλη, που στην πρώτη φάση δεν παύει να αποτελεί μέσο πίεσης για τον εξαναγκασμό του αντίπαλου σε υποχώρηση’’.  Δηλαδή, για τον Παρτσαλίδη και την παρέα του, το επίσημο ελληνικό Κράτος, η δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική Κυβέρνηση και ο Κοινοβουλευτισμός συνιστούσαν τον ‘‘Αντίπαλο’’, τον οποίον έπρεπε να αντιμετωπίσουν με τα όπλα. Τι να πείς! Απλώς διερωτώμεθα, γιατί καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν είχε εμφύλιο, μετά τον Β’ΠΠ;

     Ας μην αναζητήσουμε στατιστικές για τα ελληνόπουλα που έπεσαν άδικα στον Γράμμο και στο Βίτσι, καθώς και για άλλες καταστροφές και συμφορές. Σου κόβουν την ανάσα διαβάζοντάς τες.

    Οι δύο πρωταγωνιστές θα συναντηθούν το 1984 και θα έχουν δημόσιο διάλογο.

 Τσακαλώτος: ‘‘Κάναμε λάθη, τότε’’. 

 Βαφειάδης:  ‘‘Μάλλον, Στρατηγέ μου’’.

    Το 1989, ο Βαφειάδης, στα πλαίσια της εθνικής συμφιλίωσης και για τις ‘‘καλές υπηρεσίες’’ προς το έθνος, αλλά και για τις ψήφους της Αριστεράς, και αφού προηγουμένως θα χαρακτηρίσει, δημοσίως και μεγαλοφώνως, τον  Ζαχαριάδη ‘‘παλιάνθρωπο’’, (τι μεγαλοψυχία!),  θα τιμηθεί με το αξίωμα του Βουλευτή Επικρατείας και θα εισέλθει, με το κεφάλι σκυμμένο, στη Βουλή των Ελλήνων καταχειροκροτούμενος, πράγματι, από τα έδρανα του κυβερνώντος Κόμματος,  επισκιάζοντας  και τον ίδιον τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον θιασώτη της ιδέας.

    Αργότερα, και στα απόνερα της εθνικής συμφιλίωσης, ο Λεωνίδας Κύρκος σε συνέντευξή του στις 3 Δεκ. 2006 μεταξύ των πολλών άλλων θα πεί:

    « Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ, ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο – τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν. Θα είχαμε υπουργό Παιδείας π.χ. τον Στρίγκο, θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος για την εποχή εκείνη ήταν ένας ήρωας για τη νεολαία . . . Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία . . . Και όμως, εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες»!

    Αείμνηστε Λεωνίδα, γεννήθηκες και έζησες σε λάθος εποχή!

    Βεβαίως, η όψιμη συμπάθεια της ελληνικής κοινωνίας προς την ανεπιτήδευτη ευγένειά σου, Λεωνίδα, και τη σαλονάτη περπατησιά σου προς την προοδευτική κατεύθυνση ( που θα ‘λεγε και ο μπάρμπα-Φώτης – τρομάρα του) θα ήταν πιο απλόχερη, αν μας έλεγες πόσο στοίχησαν στην Ελλάδα και τους Έλληνες, σε αίμα, δάκρυα και άλλες συμφορές, οι ιεραρχικά ανώτεροι των προαναφερομένων. Δηλαδή, η τριανδρία της κορυφής της Κομμουνιστικής  ιεραρχίας, Ζαχαριάδης, Ιωαννίδης και Σιάντος.

    Ευτυχώς όμως για την ψυχή σου, το κενό αυτό το κάλυψε ο σύντροφός σου, πρώην ΕΛΑΣίτης και μέλος του τότε ΚΚΕ, Τάκης Λαζαρίδης, ο μοιραζόμενος το ίδιο κελί με τον Νίκο Μπελογιάννη που εκτελέστηκε 30 Μαρτίου 1952, επί κυβερνήσεως Πλαστήρα. Ο οποίος,  Τάκης, με την ευπροσηγορία του ‘‘Ευτυχώς ηττηθήκαμε, Σύντροφοι’’, και απολαμβάνοντας τα αγαθά της Δημοκρατίας μας, και αλληθωρίζοντας πλέον  προς το Κοινοβουλευτικό μας Σύστημα και τον Καπιταλισμό, σας λέει και μας λέει  απλά και με ισοκράτεια πειθώ και παρρησία:

    «Αν είχαμε κερδίσει, αν είχαμε την εξουσία, η Χώρα μας θα είχε ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων χωρών που προσδέθηκαν στο σοβιετικό άρμα. Ως γνήσιοι και ορθόδοξοι μαρξιστές - λενινιστές, οι Ζαχαριάδης – Ιωαννίδης –Σιάντος και Σία θα είχαν επιβάλει τη δικτατορία του προλεταριάτου, που θα έπαιρνε την πιό στυγνή και ανελέητη μορφή. Τηρουμένων των αναλογιών, η πατρίδα μας θα είχε μετατραπεί σε δεύτερη Αλβανία. Το ίδιο όπως εκείνη, υπανάπτυκτη, καθυστερημένη και ανελεύθερη».

    Θα πεί ακόμη, «Ευθυνόμαστε για τον Δεκέμβρη (1944), ευθυνόμαστε για τον Εμφύλιο (1946-49), ευθυνόμαστε για τις εν συνεχεία ασίγαστες και ηλίθιες προσπάθειες να μπάσομε την πατρίδα μας στη σοβιετική στρούγκα».

    Βέβαια, λίγο πριν ο ανανήψας Λαζαρίδης - γι’ αυτό τον θαυμάζω - εκφραστεί συγγραφικά (1989), έτερος εγχώριος ηγέτης, με ακατάσχετη σοσιαλιστική  και δημαγωγική ρητορία, θα σπεύσει να πλέξει το εγκώμιο του Εμβέρ Χότζα, καθώς και των άλλων Ανατολικοευρωπαίων δικτατόρων-ηγετών. Και στο βάθος το παγκόσμιο προλεταριάτο! Δικτατορικό, παρακαλώ, εξ ορισμού! 

    Φρονούμε, πως κανείς καλοπροαίρετος δεν μπορεί να απορρίψει apriori τις αξίες που πρεσβεύει η Αριστερά. Αξίες που, με κάποιον αφαιρετικό τρόπο, δεν θα διέφεραν από τη Χριστιανική διδασκαλία. <<Μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, μη σακκίον διά την οδόν μηδέ δύο χιτώνας, άξιος γαρ έστιν ο εργάτης της τροφής αυτού>>, κατά Ματθαίον. Και, βεβαίως, κάποιες βασικές παροχές, στα καθεστώτα αυτά, εθεωρούντο εξασφαλισμένες, αλλά αυτές συνιστούσαν <<άρτον θλίψεως και ύδωρ στενοχωρίας>>, κατά Ησαΐαν. Πλούτον, λοιπόν, ποιός θα παράγει για να μοιράζομε χιτώνες;

    Απορρίπτουμε τη μονοπώληση αυτών των αξιών. Και βεβαίως απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας την εκάστοτε Νομενκλατούρα που καπελώνεται αυτές τις αξίες. Πρόκειται για έναν τρομερό καταπιεστικό μηχανισμό, παντού, όπου γης προσπάθησε να επικρατήσει, θεωρώντας τη βία ως τη μαμή της ιστορίας.   Αμοραλιστές, μωροφιλόδοξοι, αδίστακτοι αριβίστες, τυχοδιώκτες και προ παντός ξενοκίνητοι, (ο Ζαχαριάδης ήταν μέλος του ΚΚΣΕ)   να απολαμβάνουν, αυτοί μόνοι, τα όποια προνόμια, με το λαό μονίμως στη μιζέρια, και να θεωρούν, ιδιοτελώς, τον μαρξισμό ως το απόσταγμα της ανθρώπινης σοφίας, ως ένα ιερό δόγμα με απόλυτες αλήθειες.  Άμ δεν είναι! Απεδείχθη περίτρανα. Άλλο είναι το Σύστημα που παράγει ευημερία!

Έλληνες, προβεβηκυίας ηλικίας, ας επιτρέψομε στα παιδιά μας να ‘‘αναγνώσουν’’ την ιστορία με τη δική τους ματιά και ας αναλάβουν τις ευθύνες για το μέλλον τους. Ας αφουγκραστούμε αφιλτράριστα τον ‘‘επώδυνο βόγκο της Ιστορίας’’.  Όχι πιά άλλη ‘‘Καθοδήγηση’’!