ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ( επετειακα ιστορικα )
15 Απριλίου 1989: Η Τραγωδία του Χίλσμπορο.
Λίγο πριν από την έναρξη του ημιτελικού για το Κύπελλο
Αγγλίας, Λίβερπουλ - Νότιγχαμ, δημιουργείται συνωστισμός, λόγω της παρουσίας
υπεραρίθμων θεατών σε εξέδρα του γηπέδου του Σέφιλντ. Από τον πανικό που
προκαλείται βρίσκουν τον θάνατο 96 οπαδοί της Λίβερπουλ και τραυματίζονται 250.
Στις 15 Απριλίου του 1989, σε μία καθαρά ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα, το στάδιο "Χίλσμπορο" του Σέφιλντ άνοιγε τις πύλες του για να υποδεχτεί
τους οπαδούς της Λίβερπουλ και της Νότιγχαμ
Φόρεστ στο πλαίσιο του ημιτελικού του Κυπέλλου Αγγλίας, με εκείνο το
ματς όμως να μετατρέπεται σε ραντεβού θανάτου για 96 φιλάθλους των
"reds".
Από τη μία η εσφαλμένη κατανομή των φιλάθλων στο πέταλο, από την άλλη οι υπεράριθμοι Liverpoolians οπαδοί που στοιβάχτηκαν στην εξέδρα Leppings Lane -με σοβαρή ευθύνη της αστυνομίας και των ανθρώπων του γηπέδου- αλλά και η υποδομή του "Χίλσμπορο" με τα "δολοφονικά" σιδερένια κιγκλιδώματα, ήταν αρκετά στοιχεία για να φέρουν το κακό...
Και τι κακό, τραγωδία, εφιάλτης. Έξι μόλις λεπτά μετά την έναρξή του (15:00), ο αγώνας διακόπηκε αφού την ίδια ώρα στις εξέδρες είχε ξεκινήσει μακελειό.
Οι παραπάνω φίλαθλοι που είχαν μπει χωρίς έλεγχο από μία θύρα μετά την έναρξη του αγώνα δημιούργησαν τρομερή πίεση σε αυτούς που είχαν ήδη πάρει θέση στην κατάμεστη εξέδρα, με αποτέλεσμα να "στέλνουν" όλο και περισσότερους κοντά στο σιδερένιο κιγκλίδωμα.
Όσοι πρόλαβαν να πηδήξουν εντός αγωνιστικού χώρου (εκμεταλλευόμενοι ένα μικρό κενό στα προστατευτικά) σώθηκαν, πολλοί ήταν όμως εκείνοι που δεν τα κατάφεραν και συνεθλίβησαν, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγη ώρα το γήπεδο να γεμίζει από τραυματίες αλλά και ανθρώπους που είχαν αφήσει ή επρόκειτο να αφήσουν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Τραγικός απολογισμός; 94 πέθαναν στο γήπεδο, 766 τραυματίστηκαν, 1 άτομο πέθανε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο και 1 ακόμα υπέκυψε στα τραύματά του μετά από τέσσερα χρόνια (ήταν σε κώμα), με το ακόμα πιο θλιβερό σε εκείνη την αποφράδα ημέρα να είναι ότι μεταξύ των θυμάτων ήταν πολλοί ανήλικοι.
Σε αυτή τη θλιβερή επέτειο από την τραγωδία στο "Χίλσμπορο", το Sport24.gr γυρίζει πίσω το χρόνο και σας παρουσιάζει τί έγινε μέσα από τα μάτια του 63χρονου γιατρού Γκλιν Φίλιπς, ο οποίος ως 37χρονος εκπαιδευόμενος γιατρός τότε έκανε το ταξίδι από το Μέρσεϊσαϊντ στο Σέφιλντ μαζί με τον αδερφό του Ίαν και δύο φίλους τους, για να δουν ένα ματς που ήταν γραπτό να μην ξεχάσουν ποτέ. Ο κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στη Λίβερπουλ εκείνη τη σεζόν, Φίλιπς, έδωσε συνέντευξή σε οπαδική ιστοσελίδα των "reds", περιγράφοντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις δραματικές ώρες που πέρασε στο "Χίλσμπορο" στις 15 Απριλίου του 1989, αλλά και το πόσο τον επηρέασε εκείνο το γεγονός.
Ο τρόπος διαφυγής του από την εξέδρα του θανάτου, η απίστευτη σωτηρία ενός νεαρού παιδιού που η καρδιά και η αναπνοή του είχαν σταματήσει, οι σοβαρές καταγγελίες του για την αστυνομία αλλά και η συγκινητική γνωριμία του με την οικογένεια του νεαρού λίγο καιρό μετά. Όλα αυτά σε μία κατάθεση ψυχής από έναν αφανή ήρωα του "Χίλσμπορο", τον Γκλιν Φίλιπς.
"Με το που μπήκαμε στο γήπεδο, καταλάβαμε ότι το πλήθος ήταν ασυνήθιστα μεγάλο. Ο κόσμος ουσιαστικά μας μετακινούσε. Χωριστήκαμε από την παρέα μας, με εμένα και τον Ίαν να πηγαίνουμε μπροστά, στα σιδερένια κιγκλιδώματα που χώριζαν τις εξέδρες από το γήπεδο. Έχω βρεθεί στην Kop πολλές, πολλές φορές και σε τέτοιο πανδαιμόνιο δεν είχα βρεθεί ποτέ. Δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενες εμπειρίες μου από το γήπεδο. Πήγαινα στην Kop από την ηλικία των 12 ετών σε πολύ μεγάλα παιχνίδια, σε ντέρμπι με τη Λιντς και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε ευρωπαϊκά παιχνίδια.
Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε ακριβώς πίσω από την εστία και να απολαμβάνουμε την κίνηση του πλήθους, το κύμα που δημιουργούσε. Ήταν μέρος της διασκέδασης. Όμως η κατάσταση εκείνη την ημέρα ήταν διαφορετική. Έπρεπε να βγούμε λοιπόν από εκεί. Ήξερα ότι αυτό δεν ήταν καλό μέρος για να βρισκόμαστε και αποφασίσαμε να μετακινηθούμε πιο ψηλά στην εξέδρα. Ο κόσμος ήταν δύσκολο να παραμερίσει, οπότε πέσαμε στα γόνατα μας και περπατούσαμε γονατιστοί στηριζόμενοι στα χέρια μας. Και πιο ψηλά που πήγαμε είχε πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να σταθούμε όρθιοι αλλά τελικά τα καταφέραμε, ενώ συναντηθήκαμε και με τους δύο φίλους μας.
Την επόμενη κιόλας στιγμή κοίταξε ο ένας στα πρόσωπα των άλλων και αναρωτηθήκαμε. Τι συνέβαινε; Δεν μπορούσες να κάνεις και πολλά επειδή ήμασταν στοιβαγμένοι. Φανταστείτε να έχεις κάποιος τους αγκώνες κολλημένους στα πλευρά του και τα χέρια του μπροστά από το στήθος.
Ήταν αδύνατο να κουνήσεις τα χέρια σου λόγω του συνωστισμού. Ακόμα και έτσι, καθώς πλησίαζε η έναρξη του αγώνα, υποθέταμε ότι η πίεση θα χαλάρωνε και όλα θα πήγαιναν καλά. Θυμάμαι ότι το ματς ξεκίνησε και ο Πίτερ Μπίρντσλι είχε σουτ στο δοκάρι αλλά δεν μπορούσες να δεις το παιχνίδι επειδή είχες επίγνωση ότι η κατάσταση ήταν επικίνδυνη. Αυτό που προσπαθούσες συνέχεια να κάνεις ήταν να διασφαλίζεις ότι το πόδι σου πατούσε σωστά στο έδαφος, γιατί διαφορετικά θα βρισκόσουν στον αέρα. Τότε ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι άνθρωποι σκαρφάλωναν τα κάγκελα, προσπαθώντας να βγουν έξω, με την αστυνομία να βρίσκεται σε επιφυλακή. Στη δικιά μας πλευρά, που βρισκόταν δεξιά από την εστία, κατά μήκος του κιγκλιδώματος, ο κόσμος είχε αρχίσει να ανησυχεί. Εκεί είχε πολύ χώρο για να κινηθεί κάποιος σε αντίθεση με το σημείο που ήμασταν εμείς.
Παιδιά άρχισαν τότε να φωνάζουν: "Κάντε πίσω, κάντε πίσω. Υπάρχουν οπαδοί που έχουν συνθλιβεί μπροστά", και ήταν πολύ τρομοκρατημένοι εξαιτίας του γεγονότος ότι ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει τί επρόκειτο να συμβεί. Και έβλεπες όλο εκείνο τον κόσμο στα κάγκελα και σκεφτόσουν: "Γαμώτο, κάτι πραγματικά κακό συμβαίνει". Τότε κάποιος έτρεξε στον αγωνιστικό χώρο και φώναξε στον γκολκίπερ της Λίβερπουλ Μπρους Γκρόμπελαρ να σταματήσει το παιχνίδι.
Από τη μία η εσφαλμένη κατανομή των φιλάθλων στο πέταλο, από την άλλη οι υπεράριθμοι Liverpoolians οπαδοί που στοιβάχτηκαν στην εξέδρα Leppings Lane -με σοβαρή ευθύνη της αστυνομίας και των ανθρώπων του γηπέδου- αλλά και η υποδομή του "Χίλσμπορο" με τα "δολοφονικά" σιδερένια κιγκλιδώματα, ήταν αρκετά στοιχεία για να φέρουν το κακό...
Και τι κακό, τραγωδία, εφιάλτης. Έξι μόλις λεπτά μετά την έναρξή του (15:00), ο αγώνας διακόπηκε αφού την ίδια ώρα στις εξέδρες είχε ξεκινήσει μακελειό.
Οι παραπάνω φίλαθλοι που είχαν μπει χωρίς έλεγχο από μία θύρα μετά την έναρξη του αγώνα δημιούργησαν τρομερή πίεση σε αυτούς που είχαν ήδη πάρει θέση στην κατάμεστη εξέδρα, με αποτέλεσμα να "στέλνουν" όλο και περισσότερους κοντά στο σιδερένιο κιγκλίδωμα.
Όσοι πρόλαβαν να πηδήξουν εντός αγωνιστικού χώρου (εκμεταλλευόμενοι ένα μικρό κενό στα προστατευτικά) σώθηκαν, πολλοί ήταν όμως εκείνοι που δεν τα κατάφεραν και συνεθλίβησαν, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγη ώρα το γήπεδο να γεμίζει από τραυματίες αλλά και ανθρώπους που είχαν αφήσει ή επρόκειτο να αφήσουν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Τραγικός απολογισμός; 94 πέθαναν στο γήπεδο, 766 τραυματίστηκαν, 1 άτομο πέθανε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο και 1 ακόμα υπέκυψε στα τραύματά του μετά από τέσσερα χρόνια (ήταν σε κώμα), με το ακόμα πιο θλιβερό σε εκείνη την αποφράδα ημέρα να είναι ότι μεταξύ των θυμάτων ήταν πολλοί ανήλικοι.
Σε αυτή τη θλιβερή επέτειο από την τραγωδία στο "Χίλσμπορο", το Sport24.gr γυρίζει πίσω το χρόνο και σας παρουσιάζει τί έγινε μέσα από τα μάτια του 63χρονου γιατρού Γκλιν Φίλιπς, ο οποίος ως 37χρονος εκπαιδευόμενος γιατρός τότε έκανε το ταξίδι από το Μέρσεϊσαϊντ στο Σέφιλντ μαζί με τον αδερφό του Ίαν και δύο φίλους τους, για να δουν ένα ματς που ήταν γραπτό να μην ξεχάσουν ποτέ. Ο κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στη Λίβερπουλ εκείνη τη σεζόν, Φίλιπς, έδωσε συνέντευξή σε οπαδική ιστοσελίδα των "reds", περιγράφοντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις δραματικές ώρες που πέρασε στο "Χίλσμπορο" στις 15 Απριλίου του 1989, αλλά και το πόσο τον επηρέασε εκείνο το γεγονός.
Ο τρόπος διαφυγής του από την εξέδρα του θανάτου, η απίστευτη σωτηρία ενός νεαρού παιδιού που η καρδιά και η αναπνοή του είχαν σταματήσει, οι σοβαρές καταγγελίες του για την αστυνομία αλλά και η συγκινητική γνωριμία του με την οικογένεια του νεαρού λίγο καιρό μετά. Όλα αυτά σε μία κατάθεση ψυχής από έναν αφανή ήρωα του "Χίλσμπορο", τον Γκλιν Φίλιπς.
"Με το που μπήκαμε στο γήπεδο, καταλάβαμε ότι το πλήθος ήταν ασυνήθιστα μεγάλο. Ο κόσμος ουσιαστικά μας μετακινούσε. Χωριστήκαμε από την παρέα μας, με εμένα και τον Ίαν να πηγαίνουμε μπροστά, στα σιδερένια κιγκλιδώματα που χώριζαν τις εξέδρες από το γήπεδο. Έχω βρεθεί στην Kop πολλές, πολλές φορές και σε τέτοιο πανδαιμόνιο δεν είχα βρεθεί ποτέ. Δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενες εμπειρίες μου από το γήπεδο. Πήγαινα στην Kop από την ηλικία των 12 ετών σε πολύ μεγάλα παιχνίδια, σε ντέρμπι με τη Λιντς και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε ευρωπαϊκά παιχνίδια.
Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε ακριβώς πίσω από την εστία και να απολαμβάνουμε την κίνηση του πλήθους, το κύμα που δημιουργούσε. Ήταν μέρος της διασκέδασης. Όμως η κατάσταση εκείνη την ημέρα ήταν διαφορετική. Έπρεπε να βγούμε λοιπόν από εκεί. Ήξερα ότι αυτό δεν ήταν καλό μέρος για να βρισκόμαστε και αποφασίσαμε να μετακινηθούμε πιο ψηλά στην εξέδρα. Ο κόσμος ήταν δύσκολο να παραμερίσει, οπότε πέσαμε στα γόνατα μας και περπατούσαμε γονατιστοί στηριζόμενοι στα χέρια μας. Και πιο ψηλά που πήγαμε είχε πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να σταθούμε όρθιοι αλλά τελικά τα καταφέραμε, ενώ συναντηθήκαμε και με τους δύο φίλους μας.
Την επόμενη κιόλας στιγμή κοίταξε ο ένας στα πρόσωπα των άλλων και αναρωτηθήκαμε. Τι συνέβαινε; Δεν μπορούσες να κάνεις και πολλά επειδή ήμασταν στοιβαγμένοι. Φανταστείτε να έχεις κάποιος τους αγκώνες κολλημένους στα πλευρά του και τα χέρια του μπροστά από το στήθος.
Ήταν αδύνατο να κουνήσεις τα χέρια σου λόγω του συνωστισμού. Ακόμα και έτσι, καθώς πλησίαζε η έναρξη του αγώνα, υποθέταμε ότι η πίεση θα χαλάρωνε και όλα θα πήγαιναν καλά. Θυμάμαι ότι το ματς ξεκίνησε και ο Πίτερ Μπίρντσλι είχε σουτ στο δοκάρι αλλά δεν μπορούσες να δεις το παιχνίδι επειδή είχες επίγνωση ότι η κατάσταση ήταν επικίνδυνη. Αυτό που προσπαθούσες συνέχεια να κάνεις ήταν να διασφαλίζεις ότι το πόδι σου πατούσε σωστά στο έδαφος, γιατί διαφορετικά θα βρισκόσουν στον αέρα. Τότε ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι άνθρωποι σκαρφάλωναν τα κάγκελα, προσπαθώντας να βγουν έξω, με την αστυνομία να βρίσκεται σε επιφυλακή. Στη δικιά μας πλευρά, που βρισκόταν δεξιά από την εστία, κατά μήκος του κιγκλιδώματος, ο κόσμος είχε αρχίσει να ανησυχεί. Εκεί είχε πολύ χώρο για να κινηθεί κάποιος σε αντίθεση με το σημείο που ήμασταν εμείς.
Παιδιά άρχισαν τότε να φωνάζουν: "Κάντε πίσω, κάντε πίσω. Υπάρχουν οπαδοί που έχουν συνθλιβεί μπροστά", και ήταν πολύ τρομοκρατημένοι εξαιτίας του γεγονότος ότι ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει τί επρόκειτο να συμβεί. Και έβλεπες όλο εκείνο τον κόσμο στα κάγκελα και σκεφτόσουν: "Γαμώτο, κάτι πραγματικά κακό συμβαίνει". Τότε κάποιος έτρεξε στον αγωνιστικό χώρο και φώναξε στον γκολκίπερ της Λίβερπουλ Μπρους Γκρόμπελαρ να σταματήσει το παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου