ΓΡΑΜΜΟΣ – ΒΙΤΣΙ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

ΓΡΑΜΜΟΣ – ΒΙΤΣΙ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντιστράτηγος ε.α. Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.

            Πριν από 67 χρόνια ο Ελληνικός Στρατός, πρόμαχος των Εθνικών και πανανθρώπινων ιδανικών της Ελευθερίας, της ιδέας της πατρίδος, της Δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του πολιτισμού, με την τελική μάχη στο ΓΡΑΜΜΟ και στο ΒΙΤΣΙ, νίκησε τους τότε πλανεμένους ξενοκίνητους Έλληνες κομμουνιστές και όχι μόνο, βοηθούμενοι από τα όμορα τότε κομμουνιστικά Κράτη.

            Με την νίκη αυτή, ο Ελληνικός Στρατός, έσωσε την πατρίδα μας, από τον Σλαβικό επεκτατισμό και απέτρεψε τον κίνδυνο να μεταβληθεί η χώρα μας σε τραγικό δορυφόρο του Σλαβοκομμουνισμού και με τα βόρεια σύνορά μας να φθάνουν στο ύψος του όρους Όλυμπος.

            Η μάχες στο Γράμμο και στο ΒΙΤΣΙ εξασφάλισαν την οριστική διάσωση της πατρίδας μας από την επιβολή δια της βίας ενός απάνθρωπου, στυγνού και αποτυχημένου δικτατορικού καθεστώτος, καθώς και τον αναπόφευκτο ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.

            Ακούγεται και τείνει δυστυχώς να καθιερωθεί, ο αγώνας εκείνος του Ελληνικού Στρατού εναντίον των Στασιαστών ξενοκίνητων κομμουνιστών της χώρας μας, ως «Εμφύλιος Πόλεμος» για όσους δεν γνωρίζουν ο όρος «Πόλεμος» κυριολεκτείται μόνο επί διαμάχης μεταξύ ξένων και ποτέ μετά ομοφύλων λαών. Η Διαμάχη μεταξύ ομοφύλων λαών λέγεται «Στάσις» είναι σαφέστατος ο ΠΛΑΤΩΝ στον ορισμό του όρου στο έργο του (Πολιτεία, 470Β «… λέγω δε τα δύο, το μεν οικείον και ξυγγενές, το δε αλλότριον και οθνείον, επί μεν ουν τη του οικείου έχθρα Στάσις κέκληται, επί δε του Αλλοτρίου Πόλεμος». Τ’ αναφέρω αυτά, επειδή από ορισμένους αμετανόητους κύκλους, γίνεται τα τελευταία χρόνια, προσπάθεια ως δήθεν Ιστορική Αλήθεια, ωραιοποιήσεως των ξενοκινήτων αυτών Κομμουνιστών - Στασιαστών με την μετονομασία των εις «Δημοκρατικό Στρατό» και, τον πραγματικό Ελληνικό Στρατό, υποκούων εις διαταγάς ελευθέρας και δημοκρατικώς εκλεγμένης Ελληνικής Κυβερνήσεως υπό τον αείμνηστον αρχηγό του κόμματος των φιλελευθέρων Θεμιστοκλή Σοφούλη, μετονομασία εις «Κυβερνητικό Στρατό» για φθηνή προπαγάνδα μεταξύ ανοήτων και αμετανοήτων.

            Για να γίνει όμως καλύτερα αντιληπτό, το μέγεθος της προσφοράς του Ελληνικού Στρατού της εποχής εκείνης προς την πατρίδα, θα πρέπει ν’ αναφερθούμε με λίγα λόγια, στην τραγική κατάσταση στην οποία βρέθηκε τότε το Ελληνικό Έθνος.

            Η Ελλάς την εποχή εκείνη, κατεστραμμένη από πάσης πλευράς από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την τριπλή κατοχή και την εθνική αντίσταση, ήταν η μοναδική χώρα σ’ ολόκληρη την Ν.Α. Ευρώπη, στην οποία επικρατούσε η Ελευθερία και η Δημοκρατία. Αποτελούσε όμως η Ελλάς και το μοναδικό εμπόδιο για την κάθοδο των Σλαβοκομμουνιστών στο Αιγαίο.

            Μη δυνάμενοι οι Βόρειοι γείτονες, λόγω διεθνών συγκυριών να επιτεθούν απροκάλυπτα κατά της Ελλάδος, εχρησιμοποίησαν για τους σκοπούς τους αυτούς, τους πλανεμένους Έλληνες Κομμουνιστές. Τα σχέδια αυτά διαγράφονται σαφέστατα από τον τότε Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. και αρχηγό των Ξενοκίνητων Κομμουνιστών Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος είπε στις 3 Φεβρουαρίου 1949 μιλώντας στην 2η Ολομέλεια του Κεντρικού Συμβουλίου του Ν.Ο.Φ. (Αντιστοίχου του ΕΑΜ, οργάνωση των ομόρων κρατών) απροκάλυπτα πλέον: «… πρέπει να αποσαφηνισθεί το Εθνικό ζήτημα του Μακεδονικού λαού, που με τη συμμετοχή του στο σημερινό αγώνα, βαδίζει για την δημιουργία ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους, μέσα στα πλαίσια της Βαλκανικής Ομοσπονδίας». Επίσης άλλο χαρακτηριστικό σημείο ήταν οι συμφωνίες με τα όμορφα κράτη για εκπαίδευση, υποστήριξη και αναπλήρωση απωλειών Υγείας και εφοδίων - Πολεμικού Υλικού κ.λπ. κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων του λεγομένου «Δημοκρατικού Στρατού» κατά τον προδοτικό αγώνα εναντίον της Ελλάδος, από τα συγκροτηθέντα προς τούτο ειδικά Στρατόπεδα στο ΜΠΟΥΛΚΕΣ της ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ, στην ΜΠΕΡΚΟΒΙΤΣΑ της ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ και στο ΡΟΥΜΠΙΚ της ΑΛΒΑΝΙΑΣ. Ευτυχώς όμως για το Έθνος μας, για να πραγματοποιήσουν οι ξενοκίνητοι κομμουνιστές τις επιδιώξεις τους έπρεπε να κάμψουν την αδούλωτη Ελληνική ψυχή του Ηρωικού Ελληνικού Στρατού, πράγμα που δεν μπόρεσαν να πετύχουν.

            Η Νίκη του Ελληνικού Στρατού εναντίον των ξενοκίνητων κομμουνιστών (1946-49), από πλευράς αποτελέσματος, αποτελεί ένα από τα κορυφαία γεγονότα της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, αν αναλογιστούμε το τι θα είχε συμβεί, αν είχε επικρατήσει τότε ο ξενοκίνητος κομμουνισμός εκτός της πλήρους εξαθλιώσεως του Ελληνικού λαού (παράδειγμα οι γειτονικές μας χώρες και αυτή ακόμη η Σοβιετική Ένωση), θα είχε ακρωτηριασθεί η πατρίδα μας και θα είχαμε απωλέσει την ελληνικότητα της Μακεδονίας, προς όφελος των Βορείων γειτόνων.

            Σήμερα δυστυχώς, βλέπουμε μερικούς λάτρεις αυτών, παραβλέποντας τον διόλου πρότερον «έντιμο» βίο των, οι οποίοι αγωνίστηκαν ακόμη και με τα όπλα εναντίον της Ελλάδος, χύνοντας ποταμούς αίματος και εκ των δύο πλευρών, για να αλωθεί η εξουσία στην Ελλάδα από τους Κομμουνιστές, να οδηγούνται, αντί της ευπρεπούς σιωπής, στην «αγιοποίηση» των αγώνων του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού» που είχε σκοπό την επικράτηση ενός καθεστώτος, το οποίο σήμερα και οι ίδιοι αποδοκιμάζουν.

            Αποτέλεσμα της αλλόφρονης πολιτικής των πλανεμένων Κομμουνιστών της εποχής εκείνης ήταν, πλην των τεραστίων εθνικών ζημιών (γέφυρες, οδικό δίκτυο, σιδηρόδρομος, σχολεία, σπίτια κ.λπ.) και την πλήρη οπισθοδρόμηση της πατρίδος μας και επί πλέον εκατόμβες ελληνικού αίματος, το τονίζω και από τις δύο πλευρές, που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.

            Ενδεικτικά αναφέρω κατά το διάστημα 1946-49:

Απώλειες του Ελληνικού Στρατού

Νεκροί: Αξιωματικοί 651, οπλίτες 7.800

Τραυματίες: Αξιωματικοί 1.708, οπλίτες 27.790

Απώλειες των ξενοκίνητων Κομμουνιστών (δυστυχώς Έλληνες)

Νεκροί: Συνολικά 18.420

Τραυματίες: Ανάλογος αριθμός

            Η Νίκη του Ελληνικού Στρατού στο ΓΡΑΜΜΟ και στο ΒΙΤΣΙ έφερε την πολυπόθητη ειρήνη και γαλήνη στην πατρίδα μας. Το Κράτος και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός επεδόθησαν αμέσως στην ανασυγκρότηση της χώρας μας και στην επούλωση των πολλαπλών πληγών, που επισυσσώρευσαν ο πόλεμος, η τριπλή κατοχή, τα Δεκεμβριανά και η Κομμουνιστική Ανταρσία.

            Το Ελληνικό κράτος ως ήτο φυσικό και καθοδηγούμενο από το Αθάνατο αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, του οποίου μέγας εκφραστής του είναι ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ, με το περίφημο λόγο του, «Ο Επιτάφιος του Περικλέους», για τις τιμές που δικαιούνται, οι ήρωες νεκροί της πατρίδος, ήγειρε στις κορυφές του ΓΡΑΜΜΟΥ-ΒΙΤΣΙ Σεπτό Μνημείο για να τιμήσει τα Ηρωικά Παιδιά της, που έπεσαν αγωνιζόμενοι για την Ελευθερία, την Δημοκρατία και την ακεραιότητα της πατρίδος. Επίσης το Ελληνικό κράτος καθιέρωσε ημέρα ΜΝΗΜΗΣ και ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, μία ημέρα τουλάχιστον κάθε χρόνο να συγκεντρώνονται στο απέριττο αυτό μνημείο των υπερασπιστών για να προσεύχονται και να τιμούν τους υπερασπιστές των Ιερών και Οσίων της πατρίδος.

            Παράλληλα όμως, με την πάροδο του χρόνου, το Ελληνικό Κράτος φέρθηκε με μετριοπάθεια, ανθρωπισμό και στοργή, και προς τα πλανεμένα τέκνα της, που πριν από λίγο κατάφεραν θανάσιμο πλήγμα εναντίον της και παρά τα προκλητικά συνθήματα του Νίκου Ζαχαριάδη, έλαβε τα ακόλουθα μέτρα, όσο ο χρόνος απομακρύνετο από την τραγική εκείνη εποχή:

             Απελευθέρωσε κρατούμενους, μετρίασε ποινές, αμνήστευσε καταδίκους και κατάργησε τα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως εξορίστων.

             Στις εκλογές του 1950 επέτρεψε την Ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης και λίγο αργότερα την Ε.Δ.Α. (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά).

             Επέτρεψε τον επαναπατρισμό από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ (δηλ. του Κομμουνιστικού παραδείσου) πλανεμένων Κομμουνιστών και μη και τους βοήθησε να επαναπροσαρμοστούν στην ζωή της πατρίδος των.

              Το 1974 ενομιμοποίησε το Κ.Κ.Ε. και επέτρεψε σε πρώην στελέχη των τότε Κομμουνιστών Στασιαστών, ακόμη και σε άτομα που εβαρύνοντο για σοβαρές εγκληματικές πράξεις, να αναμειχθούν στην πολιτική και να αναδειχθούν ακόμη και σε ηγετικές θέσεις.

              Επίσης το Ελληνικό κράτος εμερίμνησε ακόμη, για τον επαναπατρισμό και των υπολοίπων με ταυτόχρονη αποκατάσταση αυτών.

             Βέβαια κάποιες, μετέπειτα Κυβερνήσεις της χώρας, που έθεσαν το κομματικό συμφέρον, υπεράνω της εθνικής μνήμης και εθνικής αξιοπρέπειας, έφθασαν κατά την γνώμη μου, σε αδικαιολόγητες ακρότητες, στο βωμό των πολιτικών και ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων.

             Είναι πολύ χαρακτηριστικές και ενδιαφέρουσες οι διαπιστώσεις στο πολύ σημαντικό αφιέρωμα του τότε ΒΗΜΑΤΟΣ (17-10-99) που λέει: «Ενώ την Ιστορία είναι γνωστό ότι την γράφουν οι νικητές, στην περίπτωση του λεγόμενου «Εμφυλίου Πολέμου», ένα μεγάλο μέρος της το έγραψαν οι ηττημένοι μετά το 1974». Έτσι από την αποθέωση των νικητών, περάσαμε στην δικαίωση των ηττημένων.

             Η πολιτεία λοιπόν, το έθνος, ο λαός και ακόμη και η γενιά που αγωνίστηκε και έχυσε ποταμούς αίματος, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, έδειξαν μεγάλη ανοχή και μεγαλοψυχία, ως γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων (λέει ο ΠΛΑΤΩΝ: «ούτε αντιδικείν δεί ούτε κακώς ποιείν ουδένα ανθρώπων, ουδ’ αν ότι ούν πάσχη υπ’ αυτών»).

            Έρχεται όμως το μεγάλο παράπονο - κατηγορώ:

            Τι κάνουμε εδώ και χρόνια, σαν Ελληνικό κράτος, γι’ αυτούς τους αθάνατους νεκρούς που άφησαν τα κόκκαλά τους στα βουνά, για να είναι σήμερα η χώρα μας ελεύθερη και όχι ακρωτηριασμένη: ΤΙΠΟΤΕ!

             Πού είναι οι υποθήκες των τότε Δημοκρατικών Κυβερνήσεων της πατρίδος μας, προς τους εκάστοτε Κυβερνώντες, σήμερα ούτε ένα κεράκι στη μνήμη των, έστω μια φορά το χρόνο. Δυστυχώς όλα   ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΝ ή ΣΚΟΠΙΜΑ ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΑΝ.

             Πού είναι οι πανάρχαιες αρχές των προγόνων μας, που τιμούσαν τα τέκνα των, που απέθνησκον υπερασπιζόμενοι την πατρίδα των; ΑΓΝΟΗΘΗΚΑΝ.

            Με την ευκαιρία της 67ης επετείου της συντριβής των τότε Κομμουνιστών - Στασιαστών (29-8-15), θα πάνε στο μνημείο των αθανάτων αυτών παλικαριών της πατρίδος μας μεγάλος αριθμός Ελλήνων πατριωτών και διάφορες οργανώσεις, για να αποτίσουν φόρο τιμής, να κάνουν ένα τρισάγιο και ν’ ανάψουν ένα κερί στην μνήμη των αδούλωτων Ελλήνων.

            Το Μεγάλο παράπονο των Ελλήνων πατριωτών είναι για την παντελή έλλειψη από το μνημόσυνο αυτό της πολιτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας.

            Το Μεγάλο ιστορικό λάθος των σημερινών πολιτικών της Ελλάδος, κατά την γνώμη μου είναι, αντί να επιτρέπουν από ορισμένους πολιτικούς χώρους, να χαρακτηρίζονται τα μνημόσυνα αυτά «Εορτές Μίσους», να παροτρύνουν σύσσωμη την πολιτική Ηγεσία του τόπου μας από την Αριστερά έως την Δεξιά να μεταβούν στον ιερό αυτό χώρο του ΓΡΑΜΜΟΥ - ΒΙΤΣΙ, για προσευχή στην μνήμη όλων των φονευθέντων Ελλήνων χωρίς διάκριση με σεμνότητα και κατάνυξη, χωρίς κορώνες για να θυμούνται οι επερχόμενες γενεές και να διδάσκονται από τα λάθη των προγόνων των.

            Δυστυχώς! από τότε και μέχρι σήμερα στην πατρίδα μας, πλην μικρών εξαιρέσεων, τίποτε δεν πήγε σωστά. Επιδοθήκαμε στον ευδαιμονισμό, μεγάλωσαν γενεές χωρίς αρχές και αξίες και φθάσαμε την χώρα μας σ’ αυτήν την κατάντια, να γίνουμε οι επαίτες των Ούννων. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι η απουσία σήμερα της πολιτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας από το μνημόσυνο των Ελλήνων αγωνιστών, αποτελεί διαχρονικό ιστορικό έγκλημα μνήμης.